Høeg neemt je in De Stilte en het Meisje mee door Kopenhagen, door de straten, door de lucht erboven tot in de riolen eronder, met een gemak waarmee op hol geslagen vuurwerk zijn weg vindt. Aan het begin krijgt Kasper Krone, de hoofdpersoon, bezoek van een uiterst bijzonder tienjarig meisje, KlaraMaria. Kort hierna verdwijnt het meisje. Kasper is ervan overtuigd dat ze is ontvoerd en hij doet er alles voor om haar terug te vinden. Kasper is een circusclown van in de veertig die van Bach en poker houdt, en een uitzonderlijk gehoor heeft waarmee hij de ‘essentie’ van mensen kan horen. Hij is geniaal evenals de hoofdpersoon uit het andere boek, Smilla: wat zij kan met sneeuw, kan Kasper met klanken. In zijn zoektocht naar het meisje ontmoet Kasper bizarre figuren. Een stuntman die zijn benen verloor en hem nu als taxichauffeur overal naartoe brengt, een Afrikaanse non met spierballen en kogelvrij vest, en vele anderen. Kopenhagen heeft zojuist een aardbeving te verwerken gekregen, waarbij bankdirecteuren complotten hebben gesmeed om daarvan te profiteren en daartoe heel bijzondere hoogbegaafde kinderen hebben gebruikt/misbruikt onder wie het meisje KlaraMaria.
De schrijfstijl van Høeg is kort en bondig, de uitweidingen op muziek- en filosofiegebied talrijk, maar net zo kort, een à twee regels en verder gaat het weer, met zoveel vaart dat je van de ene verbazing in de andere terechtkomt. Het is absoluut geen vlak boek: zijn personages zijn spiritueel ingesteld dat wel en in mijn ogen bevat het boek niet zo’n code als die van Da Vinci van Dan Brown, dat diep lijkt maar op een vlakke manier om zo een discussie aan te zwengelen over onderwerpen als geloof, religie en geschiedenis. Høeg doet dat niet. Hij gooit van alles op en laat je zelf besluiten wat of je er mee wilt doen.
Waar Donna Tartt bladzijdes lang zou kunnen uitweiden over de samenstelling en herkomst van kruit en de manier waarop het in vuurwerk verwerkt werd, en hierom ook nog gewaardeerd wordt(!), heeft Høeg kort en bondig zijn gloeiende peuk al tegen de lont van de volgende zevenklapper gehouden. Maar kan die man dan ondanks al die vaart en spectakel wel stofferen? Een paar voorbeelden: “Opnieuw dreef zijn bewustzijn weg, slenterend, als een jong meisje dat aan het winkelen is.” – “Haar ogen waren ruim. Hij had erin plaats kunnen nemen met al zijn verdriet, en dan zou er nog steeds ruimte over zijn geweest.” – “Kasper schrok. Hij viel zowat uit zijn rolstoel. Gewaagde opmerkingen zijn onmiskenbaar. Maar het zijn wel de clowns die er het patent op hebben. Binnen de kerk zijn gewaagde opmerkingen ongepast. De kerk moet de kamertoon aanhouden. Dan kan de rest van ons zich met de dissonanten bezighouden.” Voorbeelden te over; het boek staat er vol mee! Een bizar palet aan gebeurtenissen, een kleurrijke stoet van personen en de magische sfeer van dit boek slaan echt alles. Nog nooit een boek gelezen met zoveel verschillende gezichten, zo vol dynamiek, zo boeiend op vele vlakken, en nog spannend ook.