De reeks Politiekunde is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie &
Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie.
Politie & W... » 

De reeks Politiekunde is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie &
Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie.
Politie & Wetenschap is ingesteld om een stimulans te geven aan de toegepaste
wetenschappelijke kennisontwikkeling op het gebied van politie en veiligheid,
de daarvoor benodigde kennisinfrastructuur en de daadwerkelijke benutting
van onderzoeksrapporten en -resultaten in politiepraktijk, beleid en opleiding.
Publicaties in de reeks Politiekunde betreffen in het algemeen concrete handleidingen,
modellen, instrumenten of werkwijzen die direct bruikbaar zijn
voor de politiepraktijk. Ze zijn veelal de uitkomst van onderzoek dat is verricht
in het kader van het meerjarige onderzoeksprogramma, de kernactiviteit van
Politie & Wetenschap.
De complexer wordende samenleving vraagt, zo stellen beleidsmakers en
politieonderzoekers al jaren, om een politieorganisatie die als netwerkspeler -
of zelfs netwerkregisseur - opereert in zich steeds uitbreidende veiligheidsnetwerken.
Het doel is vooral om de politiefuncties handhaving openbare orde en
opsporing effectief te kunnen (blijven) vervullen. Of met de participatie van de
politie in netwerken dit doel ook wordt bereikt, is nog nauwelijks onderzocht.
Dit onderzoek vergelijkt daarom de netwerkliteratuur, het politiebeleid en de
politiële netwerkpraktijk binnen de gebiedsgebonden politiezorg met elkaar.
Daarnaast wordt gekeken naar de mate waarin en de wijze waarop politiële
leidinggevenden sturing geven aan politiële netwerkers. In de regio Brabant
Zuid-Oost zijn wijkagenten geobserveerd en is gesproken met leidinggevenden
en netwerkpartners. Deze bevindingen zijn getoetst aan de opbrengsten van
diepte-interviews met buurtregisseurs en leidinggevenden binnen de regio
Amsterdam-Amstelland.
De netwerktheorie laat zien dat effectief netwerken geven en nemen betekent:
de politie zal zich dus moeten committeren aan de prioriteiten die vanuit de
netwerken komen waaraan ze deelneemt. Het huidige politiebeleid is echter
gericht op nemen, namelijk informatie verkrijgen en oneigenlijke taken wegzetten,
en niet op geven. Hierdoor kan de politie op voorhand al geen volwaardige
rol in het netwerk spelen. Toch blijkt uit de praktijk dat wijkagenten
zich tegen het formele beleid in als echte netwerkers opstellen om vooral
sociale overlast effectief te bestrijden en leefbaarheid te vergroten. Sturing
vanuit de organisatie op de netwerkfunctie vindt nauwelijks plaats.
Het onderzoek biedt handvatten bij de ontwikkeling van een meer realistisch
netwerkbeleid en een sturingsdoctrine binnen de Nederlandse politie.
«