Ode aan de olifant

Dit boek gaat over vertellen als levenskunst. Jac Vroemen gaat uit van het eigen leven van mensen en hun herinneringen als primaire bron voor verhalen. Hij ziet... » 

Dit boek gaat over vertellen als levenskunst. Jac Vroemen gaat uit van het eigen leven van mensen en hun herinneringen als primaire bron voor verhalen. Hij ziet vertellers als parelduikers die telkens weer ontdekken dat het van waarde is wat ze hebben meegemaakt. Elke dat van je leven is de moeite waard. Door vertellen reizen mensen in hun eigen innerlijke landschap. Ze herontdekken stap voor stap wat ze van zichzelf uit al weten zonder schoolkennis. Ze heroveren hun verleden en integreren dat in het nu. Hij gelooft dat vertellen heelt Wie zo vertelt past stukken bij elkaar maakt van het versnipperde leven weer een geheel. «