Vanwege berichtgeving over zijn trilogie IQ84 meende ik kennis te moeten maken met deze Japanse literaire ster. Norwegian Wood is een van zijn vroegere romans, realistisch en in een vrij sobere stijl. De eerste 50 pagina’s kwam de roman nogal moeizaam op gang. Het begint met een 37-jarige ‘ik’ (die later Watanabe blijkt te heten) die landt in Hamburg en op de speakers van het vliegtuig het nummer ‘Norwegian Wood’ van de Beatles hoort spelen. Dat brengt hem terug naar zijn studententijd, achttien jaar geleden. (Hamburg en zijn bestaan in het ‘nu’ komen verder niet meer terug in het boek.)
Zijn jeugdvriend Kizuki heeft op 17-jarige leeftijd zelfmoord gepleegd en met diens vriendinnetje Naoko maakt Watanabe lange wandelingen. De roman vertelt van zijn liefde voor dit bijzondere meisje, van zijn sterfelijkheidsbesef, van zijn liefde voor Midori, een ander meisje. Het komt langzaam op gang, mede door het zo nadrukkelijk ‘gewone’ van Watanabe. Hij heeft geen meningen, geen voorkeuren, vindt eigenlijk alles wel best en laat de richting van zijn leven geheel bepalen door wat er op zijn pad komt. Dat ogenschijnlijk doelloze maakt hem niet direct sympathiek.
Maar gaandeweg ging ik steeds meer op in het verhaal. Niet dat dit nu zo wereldschokkend bijzonder is, maar het is wel heel erg goed beschreven. De vriendschappen tussen mensen zijn mooi en hun gestuntel door het leven is geloofwaardig en zelfs herkenbaar. Uiteindelijk gaat het boek over de dood, het besef dat de dood niet tegendeel is van het leven, maar dat het ons tijdens ons leven voortdurend omgeeft.
Tegen het einde van het boek heeft Watanabe over de dood dit begrepen: ‘geen enkele waarheid kan het verdriet om het verlies van een dierbare helen’. Dit deed mij denken aan de prachtige woorden uit de film ‘Finding Forrester’: ‘The rest of those that have gone before us, can not steady the unrest of those that follow’.
Dit boek heeft mij ontroerd en uiteindelijk heeft het mij in het kamp getrokken van Murakami-liefhebbers. Ik vermoed dat dit het eerste boek zal zijn in een lange rij die ik nog ga lezen. Al hoop ik dan wel dat die door een andere vertaler naar het Nederlands zijn omgezet. Want zinnen als 'het werd hem vreemd te moede' kom ik liever niet meer tegen.

In het land van aardschokken en kernrampen toont Murakami zijn lezer dat de menselijke strijd vooral in het menselijk hoofd zelf gestreden wordt. Niet alleen de ik-persoon maar alle personages in Norwegian Wood worstelen met hun leven, dus met zichzelf. Ze willen schoonheid, liefde, de perfectie. Maar is dat bereikbaar? En dat geeft misverstand, dat schuurt en het geeft vooral spannende dialogen. De meesten van hun hebben ook een traumatische ervaring mee te dragen. Of verlies van een geliefde. Seks helpt, gezelschap en humor helpen, muziek helpt. Maar helen zij? Zal het goed komen tussen Watanabe en Naoko? Het begin van de roman vond ik een vrij traag verloop hebben. Maar zodra de vlam in de pan slaat, wordt deze roman een prachtig leesavontuur met schitterende dialogen.

Ben op pagina 82, en wanneer gaat het boek beginnen? maw hij valt me heel erg tegen, had er meer van verwacht.

Erg goed. Heel ingetogen. Coming of age op een verstilde manier.

Adembenemend mooi en dromerig boek. Werkelijk prachtig en met veel gevoel geschreven!

Voor het eerst een boek van Murakami gelezen. Een heel mooi boek. Met veel thema's zoals, dood, eenzaamheid, liefde, sex, vertrouwen, vriendschap, muziek trouw ontrouw. Het beschrijft het leven van jongeren die worstelen met volwassen worden. Watanabe is een serieuze jongen die verliefd is op Naoko, maar door de plotselinge tragische dook van hun beider vrien Kizuki, wordt hun beider leven overhoop gehaald.Watanbe doet alles om zijn geliefde Naoko te helpen, wat uiteindelijk niet lukt. Het einde is verrassend en bijzonder.

moeilijk doorheen te komen, ben halverwege gestopt,
het verhaal is ontzetend traag.
Dit is niet wat mij kan boeien.

Heerlijk boek!