Boek
Ik blies de eerste toon de fanfare viel me zachtjes bij.Het was een schreeuw besefte ik terwijl ik de klagende noten blies.Een schreeuw om gehoord te worden. Een schreeuw om bemind te worden.Het was de schreeuw van de kulders.Aksel Geo en Walter hebben het niet makkelijk in het kulderhuis. In het Gentse weeshuis voor jongens zwaait directeur lsquoPeerersquo met harde hand de plak. Militaire discipline luisteren en hard werken zo ziet het dagelijks leven van een kulder eruit. Het is luisteren of klappen incasserenhellipHet enige lichtpuntje voor een kulder is een plekje in de fanfare. Wie muziek kan maken mag mee op de schaarse uitjes buiten de poorten van het weeshuis. En heeft een kans om de weesmeisjes te zien. Aksel kijkt altijd reikhalzend uit naar Georgine de zus van Geohellip En Geo zelf doet aan het weesmeisje Emma een belofte die het leven van hen allemaal drastisch zal benvloeden.LIES BATE vond inspiratie voor dit fascinerende boek in de vele getuigenissen van Gentse weeskinderen in de jaren dertig. Stuk voor stuk aangrijpende en harde verhalen over een jeugd die kerven op de ziel nalaathellipAksel Geo en Walter hebben het niet makkelijk in het kulderhuis. In het Gentse weeshuis voor jongens zwaait directeur Peere met harde hand de plak. Militaire discipline en hard werken zo ziet het dagelijks leven van een kulder eruit. Het is luisteren of klappen incasseren.. «
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
"Nestvallers"...de titel doet weinig vermoeden over de inhoud van dit boek. Deze term wordt gebruikt voor jonge vogeltjes die uit het nest zijn gevallen en niet allen kunnen overleven.
Tijdens het lezen wordt de vergelijking met de personages uit het boek duidelijk.
De Gentse weeskinderen uit de jaren '30 vertellen op latere leeftijd de gebeurtenissen uit hun kindertijd.
Emma werd geplaatst in de kostschool voor meisjes.
Later beschrijft ze haar belevenissen in aangrijpende brieven:
hoe ze in het Frans met een nummer werd aangesproken, hoe ze gestraft werd als ze kleine meisjes probeerde te troosten, hoe ze eindeloos moesten poetsen. Mensonwaardig!
"Met vier op een rij wreven ze de bruine zeep op de vloer. Tien keer tellen, tien keer schuren op de zelfde steen. Dan schoven ze op naar de volgende tegel. Het absurde was dat het tweede meisje nu dezelfde steen moest doen, wat betekende dat elke steen door alle meisjes in de rij geschuurd werd. Er leek geen einde aan te komen."(p.117)
Aksel, Geo en Walter zijn Gentse kulders en verblijven in het weeshuis.
De kinderen leven in zeer slechte omstandigheden: bedorven voeding, smerige uniformen, kaal geschoren, ...
Pesterijen, lijfstraffen, wanhoop, angst en verdriet zijn een rode draad doorheen het boek. Alleen de fanfare is een klein lichtpunt in hun leven.
De brieven van Emma en de getuigenissen van de kulders (weesjongens) wisselen mekaar af in korte, vlot leesbare hoofdstukken.
de auteur, een dame die nog steeds in de Gentse bibliotheek werkt, gebruikt af en toe typische Gentse uitdrukkingen (een muuke, een komma draaien,...).
Het boek laat een diepe blijvende indruk na: geen grote verhalen maar schrijnende, sociale toestanden die zich afspeelden zo dicht bij ons.
ELKE GETENAAR MOET DIT LEZEN!
Auteur: Lies Bate
Aantal bladzijden: 182