Boek
Mijn eerste lijk is gelukkig vers
'Mijn eerste lijk is gelukkig vers' biedt een uniek kijkje achter de schermen van de misdaadbestrijding. Pascale Bruinen is officier van justitie en schrijft een wekelijkse column over haar werk in Algemeen Dagblad. Welke gevoelens, emoties en twijfels gaan er schuil achter die strenge zwarte toga van de officier van justitie? Met een open en eerlijke blik beschrijft Pascale Bruinen haar spannende, grappige en vaak indringende ervaringen tijdens strafzittingen, nachtelijke diensten en het leiden van opsporingsonderzoeken van de politie. In 'Mijn eerste lijk is gelukkig vers' laat zij zien dat ze als officier van justitie dan wel `één en ondeelbaar is maar dat ze als persoon en auteur juist de som van drie delen is: magistraat, mens en moeder. Met dit boek opent ze een deur naar een wereld die tot voor kort hermetisch gesloten bleef.
«
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Mijn eerste lijk is gelukkig vers
Toen ik de titel las was ik als liefhebber van thrillers natuurlijk meteen geïnteresseerd en het boek heeft me niet teleurgesteld mag ik wel zeggen. De zaken die in het boek besproken worden, zijn kleine thrillers op zichzelf.
Als thrillerliefhebber kun je dit boek lezen als aanvulling op wat je dacht, als verrijking voor jezelf.
Je zult zien dat je nu anders aankijkt tegen een krantenartikel over een misdaad of wanneer iemand voor de rechter moet verschijnen.
Dit is een boek om iedere dag een aantal hoofdstukken uit te lezen. Het leest lekker vlot door de ontspannen maar toch directe schrijfstijl van Pascale Bruinen. Heel natuurlijk, geen hoogdravend taalgebruik en zonder poespas.
Achter in het boek staat een verklaring van de gebruikte noten; soms is het een verwijzing naar een artikel of column een andere keer een verklaring of een gedachte van de auteur. Alles is wel gemakkelijk te volgen op deze manier.
De columns van Pascale Bruinen in het Algemeen Dagblad zijn op een goede manier in het boek verwerkt. Het vloeit over in de rest van de tekst.
Ook is een dosis humor deze auteur niet vreemd. Ik lag in een deuk toen ik las wat ze allemaal uit haar kantoor heeft moeten halen wanneer besloten wordt dat men gaat flexwerken en er daarom geen persoonlijke spulletjes op kantoor moeten staan. Ik zie het voor me terwijl ik lees;
'Nadat ik drie zakken tjokvol heb gestouwd, kijk ik tevreden om me heen. Hé, ik kan de vensterbank weer zien!' en 'Ik voel me verlost, gelouterd, bevrijd.' Hilarisch, toch?
Je krijgt een persoonlijke inkijk op haar werk.
Tijdens een huiszoeking op een adres waarvan bewoners verdacht worden van het in bezit hebben van kinderpornografie, ziet ze twee dochtertjes van de verdachte;
'Bij het zien van zo veel angst en wantrouwen in hun ogen moet ik even slikken. Ondanks het feit dat ik gewoon mijn werk doe en de mij gegeven bevoegdheden correct uitoefen, voel ik plaatsvervangende schaamte om zo in hun privéleven binnen te dringen. Het voelt heel dubbel, want als de verdenking klopt, zijn zij zelf mogelijk slachtoffer...'
Hier spreekt de zakelijkheid, vertaald naar haar thuis-situatie. Ze stelt zich kwetsbaar op in dit boek.
Ik denk dat het heel goed is dat ze dit boek geschreven heeft; goed voor zichzelf maar vooral goed voor ons, de lezers. We weten nu meer dan we eerst voor mogelijk hadden gehouden. Ik heb dit boek graag gelezen en waardeer het met 4/5 sterren.
