Het begin van 'Liefde in tijden van Cholera' kreeg me niet te pakken. Ik vond het taai en kwam er moeilijk door heen. Echter maakte dit gelukkig een ommekeer en heb ik voor het grootste deel kunnen genieten van een prachtig liefdesverhaal. Het gaat over Florentino Ariza, en hoe zijn hele leven in het teken staat voor slechts één eeuwige liefde: Fermina Daza. Gabriel Garcia Marquez is een geweldige verteller die je overlaad met prachtige, haast poëtische zinnen. Hij snijd thema's als liefde en ouderdom op een zeer tastbare manier aan, zodat je er wel over moet gaan nadenken. Zeker het lezen waard.

Eenmaal opgepakt niet meer weggelegd en niet gelogen, drie maal achter elkaar gelezen.
De eerste keer kon ik niet stoppen met lezen door het verhaal. De tweede keer herlas ik op zinnen, details en de derde keer las ik het bijna wanhopig, want wilde niet dat het boek stopte.

Marquez krijgt het voor elkaar om je te ontvoeren naar een wereld waar je voor langer wilt vertoeven. De wijze waarop hij het liefdesverhaal van Fermina en Florentino vertelt is betoverend en tegelijkertijd zo levensecht dat je zelf door de straten wandelt, de geur van de zeemeren opsnuift, de wanhoop van Florentino bijna lijfelijk ervaart. En ook het overweldigende geluk aan het einde van hun verhaal.

Het is een meeslepend verhaal, ik vind Liefde in tijden van cholera het ultieme liefdesverhaal, daarnaast gebruikt Marquez in dit boek taal als een virtuoze componist. Waar hij in andere boeken zoals Honderd jaar eenzaamheid voor mijn gevoel hierin doorslaat, is hier sprake van een evenwichtige en daardoor prachtige compositie.

Liefde in tijden van cholera; een foto die je naast je bed zet, een liefdessong die je elke dag wilt horen, ja, ik ben enthousiast. Lezen mensen!