Boek
Leve het been!
Na aanhoudend optimisme van artsen en specialisten toont de fatale scan uiteindelijk het ware beeld: een vraatzuchtige bottumor in het rechterbovenbeen van Max van Rooy. Drie weken later is de kanker weg, samen met het been.Vlak na de amputatie begint Van Rooy te schrijven over het verlies van zijn been en de consequenties daarvan voor zijn werk als journalist en als biograaf van zijn grootvader, de architect H.P. Berlage. Ook beschrijft hij de impact op zijn gezin: zijn vrouw is zesentwintig jaar jonger; samen hebben zij een levendige jongenstweeling van zeven en een typisch Amsterdams herenhuis, met veel trappen.Door alle gebeurtenissen wordt Van Rooy geconfronteerd met dierbare en hartverscheurende herinneringen aan zijn eerste echtgenote Hedwig, een beeldschoon fotomodel, die te vroeg in haar leven ten onder ging aan een heftig drama.Leve het been is een meeslepend en ontroerend boek over hoe het leven plotsklaps compleet kan veranderen. Nooit eerder schreef een auteur zo deskundig en tegelijk zo komisch over de bizarre fantoomverschijnselen. De klopgeest van het geamputeerde been jengelt voortdurend aan de deur.Max van Rooy (Voorburg, 1942) is journalist en schrijver. Hij was onder meer hoofdredacteur van het `oude Hollands Diep en adjunct-hoofdredacteur, kunst- en cultuurredacteur en architectuurcriticus van nrc Handelsblad. Van zijn hand verscheen eerder Het verhaal van de architectuur (2007). Momenteel schrijft hij de biografie van H.P. Berlage. «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Leve het been!
Max van Rooy heeft dit boek geschreven voor zijn kinderen, Casper en Sebastiaan. Een tweeling die toen de operatie, 19 september 2011, uitgevoerd werd zeven jaar oud waren. De aanzet tot dit boek waren de kindertekeningen die de jongens meenamen naar het ziekenhuis. Het waren tekeningen van mannetjes met een been.
De impact die het heeft gehad op het jonge gezin van Max. Op Anita, die 26 jaar jonger is dan Max en op de levendige tweeling. Ze bewoonden toen een prachtig oud herenhuis in hartje Amsterdam. Maar door de operatie waren ze genoodzaakt dit huis te verkopen, aangezien je met een been moeilijk de vele trappen kan belopen.
Door het schrijven van dit boek, komt Max van Rooy heel dicht bij zichzelf. Hij schrijft over zijn eerste vrouw Hedwig met wie hij 34 jaar samen was, ze hadden geen kinderen. Bij Hedwig werd op 54 jarige leeftijd alzheimer geconstateerd. De laatste vijf jaren waren bijzonder zwaar. Max beschrijft het ziekteproces aangrijpend en liefdevol. De laatste vijf jaren waren bijzonder zwaar. Vooral toen hij Hedwig op moest laten nemen in een huis voor jong dementeerenden. Dat is Max niet in de koude kleren gaan zitten. Aan de ene kant een opluchting en bevrijding van een zware last, en aan de andere kant omdat hij haar niet thuis kon houden. Hedwig is overleden toen ze 60 jaar was.
Max had alles heel diep weggestopt. Maar tijdens zijn revalidatieproces van drie maanden heeft hij dit boek geschreven. Het is een zeer persoonlijk boek geworden, waarin hij het hele proces van de amputatie beschrijft en de fantoompijnen. Hij schrijft dit op een hele mooie manier.
