Een uit de vergetelheid opgediepte dichtbundel van Wim Gijsen, met daarin mijn lievelingsgedicht.

Waarom uit de vergetelheid? De meeste mensen zull... » 

Een uit de vergetelheid opgediepte dichtbundel van Wim Gijsen, met daarin mijn lievelingsgedicht.

Waarom uit de vergetelheid? De meeste mensen zullen Wim Gijsen kennen als schrijver van science fiction en hebben geen weet van zijn beginperiode als dichter.

Ik ken Wim Gijsen als dichter en als schrijver van science fiction boeit hij me niet.

Maar zijn gedicht 'Dit noem ik dan maar winter'(uit de bundel Landschappen-menselijke) heb ik voor de eerste maal gelezen toen ik pakweg zestien was. Ik lees het nog regelmatig en op mijn verzoek zal het eens dit het gedicht zijn dat als laatste eer aan mij wordt voorgelezen.



dit noem ik dan maar winter

deze koude die bedaard in mij afdaalt

vlees na vlees bezet.

het einde van een oorlog is in zicht

ik heb mijn wapens afgelegd

wachtend op stilte winterse vrede.



lager kruipt mijn stem bij de grond

verder wijkt liefde en schroiet.

éen vinger maar

en deze hand was tevreden geweest,

had gelachen als god

maar het is koude geworden en donker

wind is gaan liggen en zwijgt

niet langer beslaan de muren van liefde.

pijnlijk en ontredderd

sluit het vlees zijn vensters

als een moeder die haar zoon ziet gaan

als een man die zijn vrouw verliest



zo gemakkelijk laat het zich zeggen:

een man loopt verder

nadat hij is opgestaan,

passeert levenden

stoot onderwijl zijn klanken uit.

maar in zijn koude groeit een berustende schouder

snuffelt een hand langs oude sporen,

vergeefs naar men zegt

vergeefs.





«