Ook dit tweede deel blijft je meeslepen. Ze blijft de informatie maar met kleine stukjes prijsgeven zodat je bijna de frustratie van Luce kunt voelen. Ik heb het boek dan ook in één keer uitgelezen, kon er niet mee stoppen.
Er komen in dit deel wel meer dingen over de engelen boven, wat ze kunnen en hoe sommige dingen werken. Dit maakt dit tweede deel wel meer surrealistisch maar niet op de negatieve manier.
Wederom een meeslepend, fantasierijk verhaal met een goede schrijfstijl. Ook blijf ik er in dit deel bij dat vooral Luce haar personage wel wat uitgebreider had gemogen al is dit wel minder het geval dan in deel één.

Hoe verder ik in het verhaal kom, hoe leuker en spannender ik het ga vinden. Bij deel I vond ik het een lange tijd wel oké en pas aan het einde had ik zoiets van wauw, toch een best goed boek. Deel II begon eigenlijk meteen goed, misschien ook omdat het verhaal me te pakken heeft gekregen.

In dit deel wordt Luce op de Kustschool achtergelaten door Daniël. Hier is ze veilig, nou ja, zolang ze op het terrein van de school blijft. Daniël probeert haar dat uit te leggen, maar kan het niet. Hij draait constant om de kern heen en weigert haar dingen over haar verleden te vertellen. Dus gaat Luce zelf op pad, samen met haar nieuwe maatjes op de kustschool.

Dat blijkt een hoop druk op de relatie van de twee te zetten en Luce wentel zich ongemerkt steeds dieper in de problemen en de schuldgevoelens. Tot het hoogte punt bereikt wordt en er enkele antwoorden éindelijk gegeven worden. Maar of dit een goede uitwerking heeft op de relatie en de gevolgen van het zwijgen is maar de vraag.

Wat me vooral opviel tijdens het lezen is dat Luce graag zelf beslissingen wil maken, in plaats van dat de rest van de wereld dat constant doet (opvallend dat dit in de laatste paar boeken die ik heb gelezen, ook steeds aan bod kwam; Vrees me / Firelight / Inwijding). Het kost haar heel veel moeite om de sleur te doorbreken waarbij ze braaf doet wat iedereen van haar verlangt. Daarnaast speelde Daniël me op de zenuwen omdat hij er dan weer is, dan weer niet en een beetje het heilige boontje speelt terwijl hij in mijn ogen toch degene is die het allemaal veroorzaakt – arme Luce.

Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat in deel III, Luce heeft een redelijke chaos weten te creëren. En er is met geen mogelijkheid te zeggen waar die op uit gaat draaien. Maar ik ben wel trots op haar! Op naar deel III dus!