Kruisverhoor door Peter Delpeut
Kruisverhoor is geen typische thriller, een valkuil waar veel mensen in trappen. Hierdoor kun je met valse verwachtingen aan het boek beginnen. Het is eerder een misdaadroman want het draait hier niet zozeer om het oplossen van een zaak. Er wordt namelijk een babylijkje gevonden en een jonge vrouw wordt opgepakt. De vrouw is inderdaad bevallen maar haar kindje leeft nog. Hoe het nu werkelijk zit komt in het boek niet aan de orde. Daarnaast is er haar familie die een bollenbedrijf heeft en een zoon houdt zich tevens bezig met onfrisse praktijken, ook dit blijf vaag.
Waar het wel om draait is de onderliggende psychologische kant. Martin Jansen, rechercheur, kampt met het verlies van zijn vriendin Kirstin die op mysterieuze wijze tijdens een vakantie in Italië is verdwenen. We volgen de worsteling van Martin met zijn verleden. Beetje bij beetje wordt het geheim ontrafeld maar of dit de waarheid is wordt niet geheel duidelijk.
Zijn collega Esther worstelt met een fors alcoholprobleem en betrekt Martin bij het onderzoek naar het babylijkje, hierbij heeft ze een dubbele agenda. Communiceren is niet hun sterkste troef en als je denkt dat ze tot de kern doordringen wordt het gesprek afgekapt. Esther heeft problemen thuis maar wat nu de waarheid is van wat ze vertelt blijft in het midden hangen. Net als bij Martin speelt het inkleuren van de eigen waarheid een grote rol. Het blootleggen van emoties en gevoelens wordt summier beschreven maar ketst af op een muur die beiden om zich heen hebben getrokken. In hun werk nemen ze beslissingen op hun gevoel, laten daardoor steken vallen in het onderzoek terwijl ze zelf in een emotionele achtbaan zitten.
Bijzonder mooi geschreven is het naderend einde van zijn demente moeder. Hoewel hun verhouding niet gekenmerkt werd door liefde en Martin onrustig wordt van de naderende dood en er letterlijk van wegloopt, verzorgt hij haar na het sterven liefdevol. Bijzonder waarheidsgetrouw geschreven.
Een boek dat niet in een hokje te plaatsen is, psychologische diepgang met een snufje recherchewerk. Niet de misdaad staat centraal maar de menselijke interactie, de eenzaamheid en gebrek aan liefde. Een man die het leven overkomt zoals het ook in het echte leven gebeurt. Het deed mij af en toe denken aan de zwaarmoedigheid van de boeken van Arnaldur Indridason. Een stijl van schrijven waar je van moet houden. Door het telkens verspringen van heden naar verleden is het een boek waar je, je gedachten wel bij moet houden. Dit kan verwarrend overkomen. Op het laatst bleef ik toch met enkele vragen zitten hoe het nu precies zit met het babylijkje, met het meisje van Veenstra en hoe zit haar familie eigenlijk in elkaar. Martin en Esther blijven mij ook intrigeren, wie zijn ze nu eigenlijk of kennen ze zichzelf ook onvoldoende? Voor mij het enige minpuntje. Het boek heb ik een dag uitgelezen, ik was er enorm door geboeid.