Mijn beleving van een thriller is iets waarbij in het ergste geval je tanden spontaan uit je mond vallen of op zijn minst iets van kippenvel merkbaar wordt. Dit is in het geheel geen thriller. Pas op pagina 74! van de 318 wordt een hint gegeven dat er mogelijk iets kan gaan gebeuren in het boek.
Ik weet niet wat voor concept broodschrijvers als King gebruiken, ik bedoel wat er voor nodig is om tegenwoordig, zeg maar, jaarlijks een dergelijk boek aan de man te brengen: een goed verhaal, natuurlijk, met zoveel % spanning, zoveel % romantiek (of seks), mystiek, horror, geweld - you name it. Ik ben geen King-fan, maar kom af en toe toch weer bij hem terug, en op hem terug zoals hier. Ik vind Joyland zeker geen slecht verhaal, ik moest heel even denken aan Nicolaas Sparks – een start in het heden, de terugblik en weer (ietsje) terug – maar veel minder overtuigend wat betreft emotionele inhoud, en waar bijvoorbeeld Jessie Burton, auteur van Het Huis aan de Gouden Bocht, een beetje werd afgeknepen vanwege de ontwikkeling van de verhouding tussen de hoofdpersonen uit haar boek, weet ik eerlijk niet hoe King met dit boek wegkomt, en uitzoeken ga ik het ook niet. Voor echte, rauwe spanning zijn bijvoorbeeld boeken van Scandinavische auteurs zoals Larsson en Nesbø geen verkeerde keuze. Je kunt de door mij genoemde namen eigenlijk niet vergelijken, de genres zijn te verschillend, maar dit soort dingen borrelen wel bij me op. Mijn advies voor de thrillerfanaat: neem een ander boek. Als je genoegen neemt met een gemakkelijk concept in een goed verhaal is dit je ding.