Wie voor het eerst een dojo of andere traditionele trainingsruimte voor krijgskunsten binnenstapt, heeft vaak geen idee welke wereld men betreedt. Buiten de deu... » 

Wie voor het eerst een dojo of andere traditionele trainingsruimte voor krijgskunsten binnenstapt, heeft vaak geen idee welke wereld men betreedt. Buiten de deuren van de zaal is de 'echte' wereld zoals wij die kennen, maar eenmaal binnen gelden andere regels en gebruiken. De dojo is een microkosmos, een wereld op zich. Sommige van de regels en gebruiken hebben een historische achtergrond en andere zijn er omdat de leraar of de groep nu eenmaal vindt dat het zo moet en niet anders.
Opvallend veel van wat geleerd wordt in de dojo wordt mee naar buiten genomen, terug naar de 'echte wereld'. Er bestaan weerbaarheidstrainingen voor kinderen, zelfverdedigingscursussen voor vrouwen, workshops over bewustwording voor managers, communicatietrainingen en wat allemaal niet meer, gebaseerd op wat er in de traditionele trainingsruimte wordt beoefend. Ongemerkt hebben krijgskunsten als karate, judo en aikido een vaste plek gekregen in onze dagelijkse realiteit.
De wereld van de krijgskunsten heeft echter ook een keerzijde. Ondanks dat de kunsten vaak zijn gericht op het perfectioneren van lichaam en geest, gaan er ook dingen niet zoals we zouden willen dat ze gaan. In de dojo is er bijvoorbeeld - net als in de echte wereld - soms sprake van misbruik. Misbruik door leraren die zich verheven voelen boven de leerlingen, misbruik van mensen die gebruik maken van de goedgelovigheid van anderen.
Onbewust - of erger nog soms juist heel bewust - worden er verkeerde ideeën gevormd over wat goed en slecht is. Met een pen zo scherp als een rapier en gevoel voor humor legt Ellis Amdur deze duistere zijde van de krijgskunsten bloot. Amdur, van huis uit psycholoog, stelt kritische vragen die iedere beoefenaar van een vechtsport - of misschien wel ieder mens - zou moeten stellen wanneer hij geconfronteerd wordt met andere mensen en wereldbeelden.
Een paar jaar geleden, toen de vertalers om tafel zaten met Amdur, maakte hij duidelijk dat het hem gaat om de boodschap van het boek. De vertalers kregen de vrije hand om de tekst om te zetten. Waar hij typisch Amerikaanse voorbeelden gebruikte, mocht hier een Nederlandse variant genomen worden.
Amdur schreef de verhalen in dit boek in eerste instantie voor mensen die bekend zijn met de wereld van de krijgskunsten. De principes die Amdur blootlegt en de inzichten die hij geeft zijn echter voor een veel breder publiek interessant. Om dat bredere publiek tegemoet te komen, is bij de Nederlandse vertaling een verklarende woordenlijst toegevoegd. «