De Amsterdamse regisseur en scriptschrijver Eddy Terstall, heeft het toegankelijke boek 'Ik loop of ik vlieg' geschreven. Het bevat twintig autobiografische verhalen waarin hij net als in zijn film Simon, het moderne, nuchtere, positieve, tolerante, lieve en goddeloze Nederland bezingt.
Eddy komt uit een arbeidersmilieu. Zijn opa was een hardwerkende communist die in eerlijk delen geloofde. Als kind zingt Eddy, rond het kampvuur in Italie, uit volle borst met zijn moeder, Duitse stiefvader en hun zachtmoedige hippievrienden liederen mee, waarin alle totalitaire sujetten en onderdrukkende regimes worden geprezen.
Hij studeert kort politicologie, werkt als vrijwilliger met Spaanse en Portugese illegalen, start zijn loopbaan als lichtassistent bij een reclamebureau en wordt regisseur omdat hij een nieuwsgierig, eigenwijs, eigenblij kereltje is.
Hij schrijft op humoristische wijze en vol zelfspot over zichzelf. "Ik lees nooit, ben dyslectisch, heb nooit faalangst en zit krap in zelfkennis, vandaar dat mijn leven al heel wat mislukkingen kent."
Het is moeilijk geen sympathie te voelen voor de aaibare, grappige, openhartige Eddy. Veel van de gebeurtenissen spelen zich af in het door hem zo geliefde Amsterdam. Ik heb als niet-Amsterdammer meerdere malen hardop moeten lachen tijdens het lezen en heb genoten van de vrolijke (zelf)spot die van de bladzijden spat. Eddy’s onverwoestbare optimisme en liefde voor mens en dier stemt blij.
Hij noemt zichzelf een zondagskind, een gevaarlijke optimist. Zonder daarover te snoeven, wordt min of meer terloops duidelijk gemaakt dat hij Italiaans, Spaans, Portugees, Duits, toeristen-Arabisch en Hebreeuws spreekt. Eddy is een mensenvriend die graag met anderen praat. Hij is, samen met zijn acteurs en actrices, door het ministerie van Buitenlandse Zaken, geregeld als cultureel ambassadeur de wereld over gestuurd om zijn typisch Nederlandse films van commentaar te voorzien. "Mijn oeuvre is één grote inburgeringcursus."
Hij schrijft met warmte en humor afwisselend over mens,dier en voetbal maar ook over politiek en het wereldgebeuren.
“Ik heb wel iets met het Midden-Oosten. Er is veel lelijks, maar ook veel moois. Ik ben daar veel dapperen tegengekomen die zich aan de groepsdruk proberen te onttrekken om hun eigen leven vorm te geven. Tegen de stroom in. Het is die categorie die ik op mijn reizen veel zie. Dat komt omdat ik er meestal kom voor filmfestivals. Dé plek voor liberale oosterlingen om elkaar te treffen en zich te laven aan het profane. Bij die gelegenheden hoor je ook de verhalen over persoonlijke emancipatie en bijvoorbeeld de strijd voor rechten van vrouwen en homoseksuelen. Dat is een veel venijniger en risicovoller strijd dan onze dolle mina’s en coc-boys en – girls ooit hebben moeten voeren. Onze strijd voor seksuele vrijheid, althans, die van onze ouders, was geen revolutie, maar een achteraf nuttige massahobby. Er hoefde geen echt risico te worden genomen, geen echt offer gebracht.”
Het boek eindigt ermee dat Eddy, nadat huidkanker is geconstateerd, succesvol aan zijn neus wordt geopereerd. Hij kan zijn neus dus gelukkig weer naar hartelust in andermans zaken steken.