Ik, Lente beschrijft het verhaal van een zestienjarig meisje. Ze woont met haar moeder Zwaan en opa op een boerderijtje. Storm is de vriend van Lente, hij stelt veel vragen. Zo ziet ze dat haar moeder toch wel apart is. Ook de fluisterstemmen in het dorp praten daarover. Als haar moeder ongeneeslijk ziek blijkt doet ze haar levensverhaal aan Lente. Is dat verhaal waarheid?
Wat een prachtig boek! Een novel volledig in vers, uniek. Korte zinnen, levendige beschrijvingen, filosofische gedachten, vloeiende taal. Een boek dat je eigenlijk hardop zou moeten lezen voor jezelf. De manier waarop zinnen zijn opgesplitst maakt het geheel zo sterk.
Elk woord is zo broos, zo overwogen, een balans van woorden. Je hebt het gevoel dat als je een woord wegneemt, de balans zou overslaan. De cadans is dan weg, het klinkt niet meer. Dat is het, een boek dat klinkt.
Het verhaal van Lente en Zwaan is aangrijpend, hard, hartverscheurend, adembenemend. Een verhaal over waarheid, leugens, onwetendheid, bevrijding, kiezen, aarden.
Spontaan kwam de vergelijking op met een vloeiende woordenstroom en een stroom, een rivier. De Moldau van Smetana. Een prachtig muziekstuk met een verhaal, van een fantastische componist. Dit is hier een prachtig boek van een fantastische schrijver. De Moldau een rivier die klein begint en groot eindigt. Een rivier met verschillende gezichten, traag, snel, gevaarlijk,… De mensen op de oever, de fluisterstemmen. Dit boek klinkt als muziek in de oren heel subtiel. Je hoort het als lezer als je goed luistert.
Een boek dat raakt, dat woorden en gevoelens losmaakt.