Het verhaal wordt om beurten verteld in ordelijke, korte hoofdstukken die je al lezend bijna deel laat uitmaken van het huis en wisselt telkens van perspectief tussen toen (Emma) en nu (Jane). Tussen een aantal hoofdstukken staat één van de vragen die de bewoonster moet beantwoorden. Je kunt het boek niet lezen zonder zelf bij deze vragen stil te staan en dat maakt het boek net iets meer dan een doorsnee psychologische thriller. Door het wisselen tussen het verleden en nu kom je steeds meer te weten over de drie hoofdpersonen – de architect, Emma en Jane – te weten. Het is uitermate spannend en met een verrassend mooie twist in de afloop. Heel krachtig is de blanco pagina die perfect past in de lijn van het verhaal. De kracht van het minimalisme: niets en zo alleszeggend.

J.P. Delaney is een pseudoniem van een Amerikaanse auteur. Zijn of haar schrijfstijl is prettig om te lezen omdat hij/zij er niet omheen draait, alles recht voor zijn raapt vertelt en je echt laat meevoelen wat de hoofdpersonen beleven. Delaney beschrijft de situaties goed en heeft een heel indringende manier van vertellen.