Als in 1975 de burgeroorlog in Libanon uitbreekt, wordt Aisja uit de rustige nonnenschool gehaald waar ze als dienstmeisje werkt, en teruggeworpen in de chaotische wereld van haar ouders : het Palestijns vluchtelingenkamp Tell Az-Za'tar. Daarmee begint voor haar een reeks tragische gebeurtenissen, waaronder de vrijwel onafgebroken beschieting van het kamp en het gruwelijk bloedbad dat de falangisten onder de bewoners aanrichten. Hoewel ze verliefd wordt en trouwt met een jonge Palestijn die zich ertegen verzet als 'eeuwige ontheemde' in Libanon te moeten leven, worstelt ze met de beslissing een eigen gezin te stichten. Tegen de achtergrond van één van de bloedigste conficten uit de moderne geschiedenis, laat dit hartverscheurende epos zien hoe vrouwen zich geplaatst zien voor een een hopeloos dilemma als het erom gaat tenmidden van dood en vernietiging een nieuw leven ter wereld te brengen.

Ik vond het in het begin doorbijten, het is af en toe langdradig, maar het verhaal op zich is wel boeiend. Hoe kunnen mensen zich staande houden met kogels die om je oren fluiten, maar toch hebben ze de kracht ervoor. Maar soms deed het me surrealistisch aan, een snoepfabriek in het bezet gebied, waarin iedereen honger en dorst heeft. Maar dit terzijde gelaten, je voelt de angst van de bevolking dat ze elk moment gedood kunnen worden door sluipschutters en granaten. En voor het beetje water dat ze nodig hebben om in leven te blijven, moeten ze heel wat doorstaan.