Deborah Copaken Kogan is een Amerikaanse schrijfster. Voor ze met het schrijven begon was ze TV producent en oorlogsfotograaf. Haar eerste boek verscheen in 2008. Het jaarboek was een New York Times bestseller en staat op de longlist van de ‘Woman’s Prize for Fiction’. Ze ging zelf naar de Harvard universiteit en studeerde in 1988 af.

Vier kamergenoten aan Harvard, allemaal hun eigen achtergrond, eigen dromen voor de toekomst. Zijn die dromen uitgekomen na 20 jaar?
Het jaarboek verschijn om de vijf jaar en geeft een update van de status van de afgestudeerden. Wat ze daar neerschrijven is niet altijd wat zich in werkelijkheid in hun leven afspeelt. Mensen doen zich vaak beter voor dan het eigenlijk is.

Addison is kunstenaar maar brengt er eigenlijk niets van terecht. Haar relatie met haar echtgenoot loopt mank. Ze hebben samen drie kinderen.
Mia is gestopt met acteren en is fulltime moeder van vier kinderen. Haar echtgenoot die een stuk ouder is, is filmregisseur. Ze leiden een luxe leven.
Jane werkt als hoofdredacteur voor een Amerikaanse krant in Parijs. Ze heeft één dochter. Haar echtgenoot is gestorven en ze heeft een nieuwe relatie.
Clover is effectenmakelaar en gehuwd. Ze voelt zich goed in haar job. Het enige wat nog ontbreekt zijn kinderen, maar daar wil haar echtgenoot niet van weten.

Het verhaal speelt zich af tijdens een reünieweekend. De vier vrouwen worden stelselmatig geconfronteerd met hun werkelijkheid, niet die uit het jaarboek. Blijven ze het leven leiden dat ze hebben of maken zo komaf met de zaken die hun storen?

Het is mooi om te zien hoe de vier levens in het verhaal met elkaar verweven zijn. Is het vanuit haar achtergrond als fotografe dat Deborah de personages zo haarfijn weet neer te zetten?
Tijdens het verhaal krijg je ook info van andere studenten die samen met hen afstudeerde en een belangrijke rol gaan spelen in de loop van het boek. Heel mooi gedaan.
Knap gedaan om een leven dat je twintig jaar geleefd hebt aan het wankelen te krijgen op een weekend. De vier vrouwen gaan eindelijk de waarheid onder ogen zien. Zoals de lijfspreuk op het wapenschild van Harvard ‘Veritas’.
Het boek is geschreven in een heel vlotte leesstijl. Bij momenten heel ernstig, maar nooit zwaarwichtig, filosofisch en dan weer met een humoristische inslag. Een hele luchtige manier van schrijven, alhoewel het gaat over belangrijke waarden in een mensenleven.
Een boek dat je toch wel bezighoudt . Een boek waar je toch, of je het nu wil of niet, je eigen leven even aan ophangt. Zelfs als je het neerlegt werkt het nog door.

Een aanrader! In het begin had ik wat problemen met alle personages die werden voorgesteld in het jaarboek maar gaandeweg wordt het wel duidelijk waarom de auteur de opzet van het boek zo heeft uitgewerkt.
Over het verhaal zelf, hoe de schijn ophouden is hier degelijk van toepassing, en wat te doen als het doek valt. Het is prachtig geschreven en je wil blijven lezen. Alhoewel het boek over 3 dagen gaat, de reünie, lijkt het alsof het jaren zijn.
Prachtige woordkeuzes en mooie zinsbouw zullen dit boek zeker tot een klaasieker maken. Daarom geef ik met recht en reden dit boek 4 sterren en hoop dat het misschien in de toekomst verfilmd wordt :)