Een land en zijn bewoners zijn in de ban van onrustwekkende verdwijningen van jonge meisjes. Alsof dat nog niet genoeg is , geloven sommigen, dat er een verband zou zijn tussen het oorgeruis dat bepaalde vrouwen hebben opgelopen sinds de verdwijningen en de verdwijningen zelf.
Het hoeft dan ook geen betoog dat deze toestand het onderwerp van gesprek is op mening familiefeest. Zo ook op het tuinfeest van Dirk en Hilde. Hilde en Dirk hebben in het belang van hun oogappel , hun geadopteerde tiener dochter, niets aan het toeval overgelaten. Bewakingscamera’s en een alarminstallatie moeten hun voor het ergste behoeden. Een Oom , die geen echte oom is, maar door iedereen Ome Lex genoemd wordt , neem de taak op zich om de aanwezigen tot ratio op te roepen. Hij preekt de houding van neutraliteit, van kalmte en van redelijkheid . Alles is terug te brengen tot een algemeen gevoel van angst dat wil hij aan de aanwezigen overbrengen. Maar daar slaagt hij in het geheel niet in. Zeker als blijkt dat het kind des huizes, het meisje Billie, plots is verdwenen! Paniek alom! Als ome Lex dan ook nog eens- in geen velden of wegen- terug te vinden is , heeft menigeen zijn conclusie getrokken.
Ivo Victoria weet als geen ander te beschrijven wat “angst” met een mens kan doen. Niet alleen het individuele angstgevoel ,maar des te meer het collectieve angstgevoel brengt hij, door het gebruik van beeldspraak en symbolen, sterk onder woorden. De beknotting van het individu, niet enkel in doen en laten, maar vooral in denken voel je als lezer sterk aan. Ook de dramatische, nefaste gevolgen die deze houding over zowel het individu als een gemeenschap afroepen brengt hij haarscherp over. Daarnaast laat hij de lezer nadenken over vragen als “waarom willen wij elke gebeurtenis kunnen verklaren?” ,”Waarom kan of mag er geen toeval zijn?” Met “Gelukkig zijn we machteloos” heeft Ivo Victoria een actuele zedenschets geschreven. Een roman die niet echt gemakkelijk te lezen is . Daarvoor laat de schrijver de lezer te veel zelf invullen. Ook het zeker niet alledaags te noemen einde voelt moeilijk aan en zal door menige lezer als “te” ervaren worden en daardoor - onterecht - afbreuk doen aan een schitterend geschreven roman.