‘Wij verliezen ons in het gemis en vinden / ons door elkaar terug in wie wij / ongetwijfeld moeten zijn geweest – hoor ons / ernaar raden. Voor even kunnen we /... » 

‘Wij verliezen ons in het gemis en vinden / ons door elkaar terug in wie wij / ongetwijfeld moeten zijn geweest – hoor ons / ernaar raden. Voor even kunnen we / tegen het gebroken wit van ons heden.’ Dat is waar het in deze bundel om gaat: om wat verdween aan zuiverheid en trouw, om liefde die vertroebelde, verloren kracht, gefnuikt verlangen. Wie leeft maakt brokken. De scherven probeert Vroomkoning tot gedichten om te vormen, de breuklijnen te lijmen tegen het wit van het papier. Dat gebeurt niet zelden met zelfspot en ironie, met filosofische understatements. De dichter geeft een beeld van de condition humaine, zonder opsmuk, zonder sentiment. «