Televisiemakers kunnen er niet genoeg van krijgen: het volgen van mensen die de grote stap zetten en naar Frankrijk verhuizen. De kijkers zijn al even verslaafd... » 

Televisiemakers kunnen er niet genoeg van krijgen: het volgen van mensen die de grote stap zetten en naar Frankrijk verhuizen. De kijkers zijn al even verslaafd: iedere keer wordt met grote interesse het wel en wee gevolgd van 'Zij Die Het Deden'. Want velen hebben wel de droom, maar slechts weinigen het lef om te emigreren. Meestal krijg je alleen de beginperiode te zien van het nieuwe Franse leven.

Een start die altijd moeilijk is, elke verbouwing valt tegen, geen startkapitaal blijkt toereikend. Werken met Fransen is werken in een totaal andere cultuur. En er zijn nog meer valkuilen. Want zoals huwelijksproblemen niet worden opgelost met een baby, helpt van land wisselen evenmin.

Sommige makelaars zien binnen een paar jaar meer dan de helft van de geëmigreerde stellen scheiden... Opeens 24 uur per dag je partner om je heen hebben - wat vaak het geval is - is sowieso wennen.

Wat zich meestal aan het oog van de camera onttrekt is het vervolg: welke verhalen vertellen Nederlanders die die startperiode hebben overleefd? Die inmiddels vijf jaar verder zijn, of al meer dan tien jaar doorzetten. Die allang niet meer op hun eerste Franse adres wonen, soms al vijf keer een bedrijf zijn begonnen, scheidingen hebben overleefd en nu een leven leiden dat ze nooit hadden kunnen voorspellen. 'Nieuwe Fransen' voor wie alles steeds verandert, behalve dat ene ding: Frankrijk is en blijft het land waar ze willen wonen.

Journaliste Renate van der Bas klopte op zes deuren, om daarachter zeer verschillende verhalen en beweegredenen te ontdekken. Ze schreef zes boeiende portretten, en schilderde en passant een zevende: dat van haar eigen tien jaar wonen en werken in Frankrijk. Dat begon als 'terug naar denatuur', maar inmiddels ook een hoofdstuk 'toen had ik opeens een tabakszaak' kent... «