In <strong>Een Boek van Tijd</strong> neemt Bart Stouten origineel afscheid niet alleen van de halve eeuw die achter hem ligt maar ook van de behoefte zlf om pa... » 

In Een Boek van Tijd neemt Bart Stouten origineel afscheid niet alleen van de halve eeuw die achter hem ligt maar ook van de behoefte zlf om passioneel terug te blikken. Om die laatste terugblikkende verzen wil hij vechten als een mummie in zijn eeuwigheid. De dichter is in deze bundel een soort curator hij assembleert de tijd als een sfeervolle ruimte verlicht door het ironische spotlicht van een relativerend geheugen. Het verleden krijgt zo de fantasierijke aantrekkelijkheid van een heus museum met visueel aantrekkelijke jaren waartussen de lezer vrij kan rondlopen. Die lezer bladert door Stoutens jaren als het ware. Elk gedicht stelt weer een ander Wanderjaar voor de wazige eerste levensjaren vormen een dierbaar continum net zo de jaren die nog moeten komen. Er wordt ingezoomd op details van een plek personage of gebeurtenis die het specifieke jaar markeerde in het geheugen. «