Bij het openslaan van het boek krijgt de lezer vrijwel meteen een waarschuwing in de maag gesplitst:
Dit verhaal loopt niet goed af en het levert je niets op. Geen donderslag, geen plotseling inzicht.
Alison Pick daagt hier de lezer uit. Menig lezer denkt nu meteen: ‘wedden dat ik wel een les uit dit boek trek?’ En gelijk heb je, want wat de auteur hier deed was niets meer dan een geslaagde poging om de lezer het verhaal in te zuigen.

Dat Pick een straf staaltje kan schrijven blijkt in de treffende metaforen die ze rijkelijk rondstrooit. ( “Ze keek naar Pepiks half leeggegeten kom pap, waar de lepel rechtop in stond als een nazivlag op weer een nieuw veroverd stuk gebied.” ) Maar ook in de niet voor de hand liggende keuze van het hoofdpersonage Marta, het kindermeisje van de Bauers. Ze is zelf niet Joods, ze is niet Pepiks moeder en ze staat niet altijd aan de zijde van de Bauers. En dat is slim gezien, want het levert een veelzijdig perspectief op. De lezer wankelt als het ware op zijn voetstuk. Wie heeft het aan het rechte eind? Hoe je het ook draait of keert, dit vertelperspectief wérkt.
Maar dat zou niet het geval geweest zijn als Marta niet zo geloofwaardig en sympathiek werd weergegeven. Een boek staat of valt met de personages. De leden van de familie Bauer zijn levensecht. Een beetje zwart, een beetje wit. Bij de nevenpersonages daarentegen mis ik flink wat schakering. Personages als Ernst, Sophie en Milling mogen best wat ‘witter’ en Goldstein en Misha kunnen een likje zwarte verf gebruiken.
Het boek komt ook traag op gang: het leest als een trein, maar dan wel één die nog tergend traag uit het station aan het vertrekken is. Het is pas na de eerste vijftig pagina’s dat je uit dat station bent en dan pas zoef je op hoge snelheid door het verhaal door. Ik was liever onmiddellijk op die rijdende trein gestart.
Positief is dan weer de geniale opbouw. Er zijn twee verhaallijnen, die van de Bauers en die van een kwalitatief onderzoeker (wie zou dit toch kunnen zijn?). In de brieven verklapt Pick vroegtijdig het lot van de personages en dat mág ze ook doen. Want hoe de personages het er uiteindelijk van af brengen doet er niet echt toe, het gaat uiteindelijk om het verháál. En wat Alison werkelijk duidelijk wil maken komt de lezer pas aan het einde te weten, tijdens de verrassende climax waar het verhaal naartoe groeit.

Kortom, Donderdagskind is een aangrijpende roman vol met leerrijke feitjes (Wie had er ooit al van het Kindertransport gehoord?) en met een geniale opbouw.

Mijn god wat een goed boek zeg. Geweldig dat ik de drukproef won via www.deboekensalon.nl Als ik het goed heb krijg ik na het schrijven van een reactie ook het "echte" boek want dit boek moet in mijn boekenkast en gaat er nooit meer uit.

Laat je als lezer niet uit het veld slaan doordat het begin van het boek een beetje verwarrend is. Zelf ben ik nogal een ongeduldige lezer en wilde gelijk weten wat de brieven en de alwetende verteller nu met het werkelijke verhaal te maken hadden. Hierdoor raakte ik in eerste instantie wat in de war maar ik raad lezers aan hier niet teveel over na te denken en gewoon door te lezen want alles wordt steeds duidelijker en zit gewoon supergoed in elkaar.

Als je liefhebber bent van "Haar naam was Sarah" en van "Het familieportret" lees dan "Donderdagskind".
Eerlijk gezegd ben ik vaak heel goed in het voorspellen van bestsellers en ik voorspel dat "Donderdagskind" er 1 wordt.
Ook hoop ik dat er een hele goede regisseur opstaat die van deze roman een hele goede verfilming maakt want dat verdient dit boek zeker.
Dear Alison Pick I love your writing.

Ik heb dit boek gelezen en vond het heel erg indrukwekkend. Ik lees NOOIT de achterkant dus wist niet dat het boek niet goed af zou lopen. Maar zo word je tóch tot het laatst in spanning gehouden. Jammer was dat ik eerst m."mijn naam is Sara" gelezen heb. Het donderdagskind is ietsje minder maar raakt je toch werg diep. Het geeft een goed beeld van de ontberingen en gevaren die de joden liepen om niet vergast te worden. Het moet voor deze mensen een vreselijke tijd zijn geweest. Ik vind het een aanrader en ben van mening dat "iedereen" dit boek gelezen moet hebben.

Pavel en Anneliese Bauer zijn welgestelde Joden, wier levens op hun kop worden gezet door de komst van de Duitse troepen. Om deportatie te vermijden, vluchten ze met hun zesjarige zoontje Pepik en zijn geliefde kindermeisje Martha. Ze weten Pepik op een kindertransport naar Engeland geplaatst te krijgen, maar hij zal zijn ouder of Martha nooit meer zien.

Een aangrijpend relaas over kindertransporten tijdens de bezetting van Tsjechoslowakije door de Nazi's. Deze roman heeft twee verhaallijnen, dat van de familie Bauer en van de geheimzinnige onderzoeker, maar op het einde komen de verhaallijnen samen en is de cirkel rond. Op het einde weet je ook welke delen fictie zijn, en welke niet. Eén klein minpuntje, ik had nog graag meer gelezen over het wel en wee van Pepik in Engeland, daar werd vluchtig over heengegaan. Het is een verhaal van liefde, en vooral van verraad van degene waarvan je het minst verwachtte. Dit boek verdiende meer publiciteit om bij een breder publiek bekend te raken.

Heb vanmiddag ff Donderdagskind uitgelezen, en ik vond het een hele mooie en ook een aangrijpende roman. Ook omdat er toch vrij weinig bekend is over de kindertransporten voor WO2 . De wanhoop, maar ook het vertrouwen van, het is zo weer voorbij, proef je goed tijdens het lezen...gewoon aangrijpend mooi.

Donderdagskind heb ik in één adem uitgelezen. In het begin wordt door de schrijver gesuggereerd dat het verhaal waar gebeurd kan zijn of misschien ook niet. Fictie of echt, het boek laat zo’n rauwe beschrijving zien dat ik niet geloof in fictie.
Het lijkt levensecht beschreven, opgetekend uit de mond van een overlevende.
De geschiedenis van de Joden in Tsjecho-Slowakije was voor mij onbekend terrein.Daardoor juist een nieuwe indruk dat er ook in Tsjecho-Slowakije veel geleden is.
Het verhaal ging door merg en been en nog steeds begrijp ik niet dat dit allemaal kon gebeuren.
De verhaallijn vanuit Marta beschreven is er één van loyaliteit aan de familie Bauer, haar eigen twijfels over het opkomende nazisme en de liefde voor Pepik, een jongetje van zes jaar die uiteindelijk op Kindertransport gaat.
Het boek sleept je mee van begin tot eind, in de beginfase wordt er al verteld dat het verhaal niet goed afloopt en toch heb ik steeds de stille hoop gehouden dat het wel goed zou aflopen.
De eenzaamheid van Pepik en later de eenzaamheid van Lisa (wie dat is vertel ik nog even niet) , zo mooi en des te schrijnender beschreven. Een boek die je niet snel vergeet.
Het boek ligt deze week in de winkels, ik heb het geluk gehad dat ik een drukproef heb gewonnen en mocht lezen. Ik kan dit boek van harte aanraden.