Anorexia is één van die verborgen ziektes, je praat er niet over, ontkent het, ziet het zelf niet als probleem, laat staan dat je jezelf als patiënt beschouwt. Toch is het wel degelijk een ziekte en wel eentje die jaarlijks slachtoffers maakt. Dat anorexia allang niet meer alleen voorkomt bij tienermeisjes is bekend, maar dat de 7-jarige Britse Nikki Grahame al zo jong lijdt aan deze -soms- dodelijke ziekte is schokkend. Haar verhaal heeft ze nu aan het papier toevertrouwd in de hoop er bij andere 'patiënten' de ogen mee te openen. Dodelijk dun - De hel van een leven met anorexia is haar ervaringsverhaal.


Op het randje
Fans van Big Brother zullen haar misschien wel kennen, ze is immers de bekendste bewoner van het Britse huis. In 2006 deed ze mee aan het programma en konden de kijkers haar verhaal al her en der ervaren, nu staat dit ook op papier.

Onomwonden beschrijft Nikki hoe ze anorexia heeft ontwikkeld. Ze meent dat de oorzaak ligt in haar vroege jeugd, waarin ze bij het turnen regelmatig werd aangesproken met termen die haar als 'dik' deden omschrijven. Maar ze legt daarnaast wel meteen ook het feit neer dat dit niet de enige oorzaak is, maar dat anorexia ook wel in de genen zit, bepaalde personen hebben nu eenmaal meer kans het te ontwikkelen dan anderen. Het boek volgt Nikki van klein kind tot de bekende BB'er (Bekende Brit) die ze nu is. Ze vertelt openlijk over de relaties binnen het gezin Grahame en hoe die zijn tol hebben geëist. Ook is ze erg open over haar ervaringen met de behandelingen die ze in 10 jaar heeft ondergaan. De hoofdboodschap die ze probeert duidelijk te maken -en die in elke zin doorklinkt- is dat anorexia nooit onderschat mag worden en zeker een (dodelijke) ziekte is.

Haar schrijfstijl is vlot, ondanks het zware onderwerp lees je erg snel door het boek. Het woordgebruik is ook 'down to earth', geen grote woorden, zware termen of wollig taalgebruik. Puur, zoals het leven is. Dit raakt de lezer behoorlijk, of je nu privé wel of niet met de ziekte te maken hebt. Het verhaal van Nikki is eerlijk en open, nergens heb je het gevoel dat ze het anders probeert voor te spiegelen dan het is. Dit maakt het wel intens om te lezen, en soms zelf krijg je irritatie om de persoon die Nikki is. Zelf beseft ze heel goed dat ze geen makkelijke persoonlijkheid heeft en dat beschrijft ze dan ook in niet mis te verstane woorden. Ondanks dat uit het verhaal duidelijk naar voren komt dat haar jeugd heeft bijgedragen aan haar anorexia geeft ze nergens de indruk iemand behalve haarzelf de schuld te geven van de ziekte. Dit zal zeker voor haar naasten als prettig worden ervaren. Eén woord komt in je op na het lezen van dit boek: Dapper! Het is dapper als je zo open over een probleem als anorexia durft te schrijven.

Doelgroep
Of Nikki de hele jonge doelgroep bereikt (waar zij zelf ooit ook toe behoorde) is maar de vraag. Het boek is absoluut niet geschikt voor de jongere lezers. Wellicht moet je het dan eerder plaatsen bij de ouders van deze jonge kinderen. De tienermeisjes zullen zelf wel baat kunnen hebben bij haar verhaal. Over anorexia zijn legio boeken verkrijgbaar; van allerhande wetenschappelijke en medische boeken tot een overdaad aan ervaringsverhalen. Voegt een nieuw boek dan nog wel iets toe? Dat kun je je afvragen. Toch denk ik dat er voor elk boek over zo'n onderwerp een plaats is. Het gaat bij anorexia om het bereiken van de 'patiënten' en dat die baat hebben bij een grote keuze aan literatuur is een must. Niet elk boek zal bij eenzelfde persoon aanspreken. Voor elk verhaal is een lezer die zich er in herkent en dus is een boek als dat van Nikki Grahame zeker een aanwinst. Wat vooral bij tienermeisjes aan zal spreken is dat zij een bekende persoon is en op een bepaalde manier kunnen die net wat meer tot de meisjes doordringen met hun boodschap.

Wat me wel enigszins een negatief effect lijkt te geven is dat Nikki in het nawoord aangeeft nog altijd maar 40 kilo te wegen, maar zegt dat dit goed is en dat zij hier vrede mee heeft. Dit gewicht is echter verre van een gezond gewicht te noemen en het kan de trigger zijn voor meisjes om ook niet verder door te gaan dan die 40 kilo, waarmee maar een gedeelte van het probleem wordt opgelost. Dat Nikki niet zwaarder wil worden is in haar beleveingswereld te begrijpen, het had echter beter geleken dit niet zo prominent naar voren te brengen. Het signaal dat ze nalaat na het lezen van dit laatste hoofdstuk kan ervoor zorgen dat het toch nét een beetje de doelgroep en de boodschap mist die het wel zou moeten raken.

Al met al toch drie sterren, vooral ook omdat er niet genoeg over een ziekte als anorexia kan worden gepubliceerd, om op die manier door te dringen tot de meisjes die er aan lijden. Wil je dit boek aan iemand schenken om op die manier bij te dragen aan het oplossen van de ziekte, besef dan wel goed dat je dit niet alleen met een boek doet, daar is meer voor nodig... maar het kan een eerste stap zijn.