Op internet had ik al gezien dat dit boek lastig te recenseren viel, maar ook dat het een mooi en zielig boek was. Dat het lastig te recenseren is klopt wel, want er zit niet echt een lijn in het boek dat je er uit kunt pakken en waarmee je een goed beeld geeft – zonder te veel spoilers te geven!

Toch ga ik een poging wagen. Het boek gaat over de kinderen van Hattie, die op vijftien jarige leeftijd haar eerste kindjes krijgt. Samen met haar man verhuist ze naar het Noorden omdat het daar voor gekleurde mensen beter leven is dan in het Zuiden.

Maar het groot brengen van elf kinderen valt niet mee in een tijd vol armoede en depressiviteit, plus als gekleurde tel je niet mee. Per hoofdstuk volg je een kind in een bepaalde levensfase. Hoe ze bij haar weggerukt worden en hoe ze het geluk proberen te vinden.

Het boek is behoorlijk heftig, met name hoe ze allemaal proberen te overleven en zonder het gevoel van liefde te kennen. Want dat kan Hattie ze door alle omstandigheden om te overleven hen niet geven. Ondanks dat het heftig is, leest het vlot weg. Door de schrijfstijl leef je mee met de kinderen en Hattie.

Ik heb het boek via Manuscripta gekregen, maar zelf zou ik het boek niet hebben uitgekozen in de winkel, ook al staat de Nederlandse cover me meer aan dan de Engelse. En ook al zou ik– nu ik het gelezen heb – het aan diverse mensen aanraden, het type boek waarin rassenhaat aanwezig is, is niet het soort historisch roman waarmee ik doorgaans mijn leesuurtjes vul. Desondanks is het wel een mooi boek dat de moeite waard is.