Boek
De regels van het spel
Men waant zich veilig achter de slagbomen van de gated community ...
Een vergissing.
Een man wordt dood aangetroffen in de dure 'gated community' Maravillosa. Hij was sinds drie jaar weduwnaar. De dood van zijn vrouw werd destijds afgedaan als een ongelukkige val; niemand werd veroordeeld, wegens gebrek aan bewijs. De publieke opinie was echter unaniem en het morele oordeel over de man die nu doodgebloed in zijn chique huis ligt, was luid en duidelijk.
Het gevalt zorgt opnieuw voor veel ophef, en El Tribuno wil alles tot op de bodem uitgezocht hebben en stuurt Nurit Iscar, succesvol auteur in ruste, en een jonge, onervaren journalist naar de plaats delict om uitvoerig verslag te doen. Misdaadjournalist Jaime Brena, een oude rot in het vak met een knullig baantje op de redactie - omdat hij net te vaak zijn mond heeft opengetrokken - besluit zich ook met de zaak te bemoeien.
Een intrigerende roman waarin de auteur van De weduwen an de donderdag opnieuw al haar verteltalent aanwendt om een moordonderzoek uit de doeken te doen en en passant een portret van de huidige staat van Argentinië te schetsen.
fragment
Maar bij het horen van de stem, die stem, en de naam die hij noemt, schrikt ze net zo erg als toen ze kort ervoor het bord had gelezen met de tekst PEDRO CHAZARRETA DE KEEL AFGESNEDEN. Of nog erger. Hallo, Betibú, hoort ze zeggen, en daarna: Bel me, ze hebben Chazarreta vermoord en ik zou graag willen dat je je deze keer wel met die zaak bezighoudt. En daarna hangen ze op. Of hangt hij op. Ingesprektoon. Het antwoordapparaat stopt. Degene die belde, vergat te zeggen wie hij was, of hij vergat het niet, maar weet zeker dat Nurit Iscar weet wie er belde. En zo is het, ze weet het. Hij hoeft het niet te zeggen. Er is in de hele wereld maar één man die Nurit nu nog steeds bij die naam kan noemen, Betibú, een man die, zodra ze zijn naam hoort, haar laat trillen op plaatsen die Nurit Iscar haast is vergeten: Lorenzo Rinaldi. En het komt door hem en in mindere mate juist door Chazarreta of door het misdrijf waarvan de meerderheid van de bevolking zeker weet dat dat door
Chazarreta is gepleegd dat Nurit Iscar, Betibú, na een succesvolle literaire carrière nooit meer ook maar één enkele eigen roman heeft geschreven en heeft besloten om haar brood te verdienen als ghostwriter van mensen die dingen willen vertellen die haar absoluut niet interesseren. «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Recensies van De regels van het spel door H. Lewis
Ik mag wel zeggen dat ik naar de roman “De regels van het spel” van Claudia Pineiro heb uitgekeken. Claudia Pineiro is een zeer talentvolle vertelster. Maar daarnaast weet ze met haar verhaal ook het maatschappijbeeld -van de periode waarin het verhaal zich afspeelt- haarscherp weer te geven . Met haar eerdere romans “De weduwen van de donderdag” en “Het kwaad van Elena” heeft ze dat reeds bewezen.
“De regels van het spel “ is uitgegeven door Signatuur Noir, een onderdeel van de uitgeverij Signatuur. Met het in het leven roepen van Signatuur Noir wil de uitgeverij de term “Literaire thriller” terug de inhoud geven waar hij voor staat. De inhoud dient bij een literaire thriller meer te zijn dan alleen maar een “spannend boek” ! Ik hoor het hun graag zeggen want bij veel zogenaamde literaire thrillers kon de vlag de lading nauwelijks dekken en bleef ik meer dan eens op mijn honger zitten!
En nu de roman… Vele rijke burgers voelen zich veilig achter de slagbomen van de gated community Maravillosa. Maar is dat gevoel wel terecht?
Een dode man in deze exclusieve beschermde wijk. Alles lijkt op zelfmoord.
De man was sedert 3 jaar weduwenaar nadat zijn echtgenote in raadselachtige omstandigheden in dezelfde woning om het leven kwam. Zelfmoord? Moord? Een ongeval? Een ongelukkige val was de officiële conclusie van het onderzoek. De publieke opinie was echter een andere mening toe gedaan; en zag de echtgenoot van de vrouw aan als de dader.
Natuurlijk is zijn dood een gebeuren dat het nodige stof doet opwaaien en de pers wil er dan ook het fijne van weten. De belangrijkste krant van het land, El Tribuno, wil haar rol als belangrijkste en machtigste nieuwsanker met de verslaggeving over deze zaak herbevestigen. Zij beslist er niet alleen hun nieuwe, jonge misdaadverslaggever op los te laten. Ook laten ze een , in het verleden , succesvolle schrijfster, haar intrek nemen in het ressort . Maar daar is ook nog de , op een zijspoor geplaatste oude misdaadjournalist , een door en door ervaren man met toegang tot een netwerk van relaties, die op eigen initiatief beslist zich met de zaak te bemoeien.
Genoeg ingrediënten voor de schrijfster om haar lezers weer van een intrigerende roman te voorzien. En het dient gezegd Signatuur Noir heeft woord gehouden deze roman is veel meer dan een misdaadroman. De schrijfster weet op een vlotte, speelse manier de lezer te boeien en reikt hem met mondjesmaat stukjes van de puzzel aan. Maar daarnaast krijg je ook een duidelijk beeld van de Argentijnse samenleving, de aanwezige klassenverschillen, de haast absurde houding van de rijke gemeenschap ten opzichte van vreemden, huishoudpersoneel. De macht van de media, de rol van de journalist, de objectiviteit in de berichtgeving, …., komen eveneens aanbod.
En voor de lezers die het spannende aspect toch ook wel hoog in het vaandel dragen kan ik ze gerust stellen het blijft niet bij één dode man,…
