Dit is een verhaal dat je als adoptiemoeder niet wilt lezen en waarvan je vooral hoopt dat het niet het verhaal van jouw kind zal zijn. Het kwam zo dichtbij! Eigen schuld dikke bult! Maar toen ik de beschrijving van dit boek las en de mogelijkheid kreeg om hem via “een perfecte dag voor literatuur” te lezen liet het me niet meer los. Wat voor verhaal is dit? Ik betrok het op mijn leven. Dat kan ook niet anders. Ik ben adoptiemoeder.
Wat zou ik doen als mijn kind het kind uit dit verhaal zou zijn. Ik vind de personages echt treffend geschreven. Hoe Miguel aan het worstelen is. Ik worstelde met hem mee.
Kippevel had ik tijdens zijn zoektocht naar antwoorden en naar zijn eigen identiteit. Boos op zijn ouders…..die het geheim hebben gehouden.
Allemaal dankzij een brief van een tante die op haar sterfbed de geheimen niet met zich mee wil nemen. Had ze enig idee wat ze losmaakte bij Miguel, bij mij? Ik denk het niet.

Ik zag Spanje altijd als een land van zon zee en Benidorm maar ben door dit boek geïntrigeerd geraakt door dit land en zijn cultuur. Ik heb het nooir geweten! Wat doen mensen elkaar toch aan…en maar doorlezen…..

Een drama komt aan het licht en levens raken verscheurd. Mijn moederhart raakte verscheurd.
Toch wil ik zeggen dat je dit boek moet lezen, als moeder, adoptiemoeder, kind, Europeaan en….eigenlijk zou dit op de verplichte lijst van elke school moeten staan. Ik heb genoten en gehuild.
Hulde aan de auteur die zo’n schrijnend verhaal zo mooi kon verwoorden.