Een prachtige autobiografische vertelling over hoe de schrijver het leven met zijn, sinds enkele jaren overleden, wolf (96 procent wolf, 4 procent hond) heeft beleefd. Bovendien gebruikt hij zijn ervaringen om als (beroeps)filosoof en als honden, wolven en dierenliefhebber te reflecteren over de zin van het leven, liefde, geluk en de tijd, bezien vanuit ons mens-zijn.

Een ‘dit moet je lezen’ boek voor iedereen die van honden houdt en interesse heeft in diepere inzichten.

De auteur verwoord een interessante, en voor sommigen waarschijnlijk zeer bijzondere, kijk op het leven van mens en dier, de verschillen en overeenkomsten, het mens-zijn en de voor- en nadelen van het hebben van een ‘hogere’ vorm van intelligentie in vergelijking met bijvoorbeeld de wolf. Het boek leest vlot weg, is boeiend geschreven en staat vol met persoonlijke anekdotes en belevenissen van de auteur met zijn wolf Brenin. Hierbij beschikt de auteur over een gezonde dosis zelfkritiek en zelfreflectie en schroomt hij niet om de wat minder rooskleurige kanten van zijn eigen gedrag bloot te geven. Voor mij persoonlijk is hierin ook het een en ander herkenbaar, en ook in zijn filosofie over dieren en de relatie met zijn wolf (hond) kan ik me prima inleven, alhoewel mijn 13 jaar oude Stabij nog een prima leven heeft op dit moment van schrijven.

Dit boek zal als één van de inspiratiebronnen van het tweede deel van de parijs conventie gelden.