Het verhaal pakte me meteen. Er is vanaf het begin spanning aanwezig, maar je weet als lezer nog niet welke kant het op zal gaan. Het is een thriller, maar fantasy en een dosis romantiek zijn ook aanwezig. Een verhaal waar soms het ene, dan weer het andere genre de boventoon voert zodat je als lezer geboeid blijft en je in een sneltreinvaart door het boek heen gelezen bent.

Tijdens het lezen proef je de liefde van de auteur voor het gebied waar ze geboren en getogen is en de streek zuidelijk daarvan. De sfeer van de zuidelijke staten van Amerika wordt heel goed neergezet.

Deze regels geven aan wat ik hier mee bedoel;
Het miezerde nog steeds, maar geen van ons stoorde zich aan het vochtige weer. We leunden tegen de muur, onze gezichten omhooggeheven naar de avondhemel.
'Ik ben gek op de geur van regen', zei Temple met een zucht. 'Zo fris en schoon, en toch is er hier altijd een ondertoon van bloemen. Wat mij betreft is dit de mooiste stad in het zuiden. Als New Orleans middernacht is, dan is Charleston de schemering. Zacht en mistig en zoet-geurend.'

Een stukje waar de spanning heerlijk voelbaar is wanneer het over geesten gaat;
'De Anderen. Mijn hart bonsde pijnlijk tegen mijn borst. 'Waarom kan ik ze niet zien?'
'Wees dankbaar dat je dat niet kunt, kind. Als die deur eenmaal is geopend … dan kan hij niet meer worden gesloten.'
Ik dempte mijn stem tot een fluistertoon 'Heb jij ze gezien, vader?' Hij sloot zijn ogen. 'Ja,' zei hij,
Ik heb ze gezien.'

Een ander gedeelte waar het niet over geesten gaat, maar over de moordenaar;
'Dat zou kunnen betekenen, dat ik ergens op die middag in de nabeijheid van de moordenaar was geweest. Misschien waren we elkaar wel gepasseerd, of hadden we zelfs beleefdheden uitgewisseld. Een misselijkmakende gedachte, zeker na deze ontdekking...'

Voor Amelie is het een rollercoaster wat haar gevoelens betreft die ze heeft voor John Devlin.
De romantiek viert hoogtij, maar worden haar gevoelens ook beantwoord?

De ontknoping heeft me enorm verrast. Het is zeker geen verhaal voor tere zieltjes; hier en daar kon ik datgene wat beschreven werd, voelen en soms zelfs bijna ruiken.
Deze epiloog draagt er zeker aan bij dat de lezer uitkijkt naar het volgende deel van deze Dodenrijk-serie.

Wat zal Amelia gaan ontdekken over zichzelf en over de mensen waar ze van houdt?
Een prachtig einde: 'Ik richtte mijn blik op de weg en reed de schemering in.'

Ik heb het boek heel graag gelezen en waardeer het met 4,5/5 sterren. Een aanrader!

Leuk en spannend boek. Een aanrader!

Hoe verder je in het boek komt hoe beter die wordt, dus ga ik zeker deel 2 en 3 ook nog lezen.
Samen vormen de boeken De dodenrijk-trilogie.