Wat is de zin van lijn leven? Dat vraagt Barbara zich af. Nadat haar zwager op jonge leeftijd plots overlijdt. Dit gegeven vormt de rode draad door het boek. Het is een zoektocht naar de zin van ons bestaan. Ze gaat naar meditatie, naar filosofie, naar de groentetuin of de Rottumerplaat. Misschien is niksdoen wel de zin? Aan de hand van observaties die ze doet en belevenissen uit haar eigen leven schetst ze op een droge o zo humoristische manier maar tegelijkertijd ook ontroerend een beeld van de kritische vrouw in deze tijd.

Nadat ik een tijdje geleden Vincent las van Barbara Stok wist meteen dat ik aan haar verslaafd zou worden. Wat een tekentalent en ook fantastisch met woorden. Een gave die er niet veel hebben. Haar stijl is er één van eenvoud zowel in tekeningen als tekst. Niet ellenlang rond de pot draaien maar direct to the point. Er zijn weinig lijnen en weinig woorden nodig om de essentie van iets weer te geven deze kunst beheerst zij.

In dit boek zitten hele aangrijpende stukken en ook weer hilarische situaties. Ze wisselen elkaar mooi af. Als lezer ga je zeker bij jezelf zeggen, hé dat heb ik ook meegemaakt. Zo herkenbaar is het boek. Je kan het zien als compleet verhaal maar ook de stukjes op zich zijn alleen te lezen. Vooraan in het boek staat een index waarin alle stukjes opgenomen zijn met hun titel en het paginanummer, dat alleen al vind ik leuk om te lezen. Het grootste deel van het boek is in zwart-wit en een klein deel in kleur. Sommige pagina’s hebben maar één prent en andere hebben er negen. Een heerlijke afwisseling.

Ik ben niet zo gauw fan van iemand maar ik durf echt te zeggen dat ik nu grote fan ben van Barbara. Helemaal mijn stijl. Voor mij is ze een grote madam. Ik kijk al uit naar haar volgende boek : ‘Lang zal ze leven!’. Een boek over twintig jaar Barbara Stok.