Een ‘sterke zwarte vrouw’ genoemd worden wil Prudence Mbewu niet. ‘Zodra ze je feliciteren omdat je zo “sterk” bent moet je hout hakken en water halen. Geef mij... » 

Een ‘sterke zwarte vrouw’ genoemd worden wil Prudence Mbewu niet. ‘Zodra ze je feliciteren omdat je zo “sterk” bent moet je hout hakken en water halen. Geef mij maar een nieuwe spijkerbroek en geld voor een taxi.’ Ze bezoekt het dorp waar ze ooit opgroeide – voorzien van potjes vitaminen en goede raad – nog maar één keer per jaar. ‘Mensen, de sociaal werkster is er weer,’ zegt oom Djombie dan knorrig. ‘We moeten weer in bad.’

De (blanke) stad is een eindeloze uitdaging: de oude mannen met vet haar die denken dat ze – ‘voor vijftig rand!’ – wel een jonge zwarte vrouw in bed kunnen krijgen. De dames in de supermarkt die krampachtig glimlachen als haar winkelwagentje iets te dichtbij komt. De romantische oplichters die het op het spaargeld van alleenstaande moeders hebben voorzien. De kleuters op de school waar ze lesgeeft, die haar hun boterhammetjes aanbieden omdat ze ‘vast honger’ heeft.

Prudence Mbewu vertelt vooral met veel pret over de tragikomedie van zwart en blank, man en vrouw, rijk en arm, die het nieuwe Zuid-Afrika is. Prudence Mbewu is columniste voor zam Magazine. Haar verhaal werd opgetekend door Evelien Groenink «