Na drie dagen (met tussendoor fulltime werken, eten, slapen en andere bezigheden) Zwart Water dichtgeslagen en niet omdat ik het zat was maar omdat het alweer uit was. Dat zijn de enige nadelen van Corine Hartman haar boeken; ze zijn niet weg te leggen, het kost nachtrust en ze zijn zo uit.
Zwart Water overtreft, wat mij betreft, al haar vorige boeken en dan te bedenken dat die ook geweldig goed zijn. Probleemloos schakel je over van verleden naar heden, van Nederland naar Italie en in beide gevallen net zo snel weer terug. De moorden worden beklemmend angstig goed beschreven, je voelt wat de slachtoffers doormaken en net als zij heb je geen idee van de dader. Zonder enig geluid op de achtergrond word je meegenomen door de Vier Jaargetijden van Vivaldi, veilig thuis bij de kachel krijg je koude rillingen van het stijgende water van Venetie en zonder enige ervaring op dat gebied meen je het verdriet te herkennen van zo'n groot verlies.
Het einde is verrassend, onverwacht en ondanks alles hartverwarmend. Een boek wat je bij zal blijven..

Frederique is een ster op het klassieke concertpodium, en haar man Davide heeft zich als waterbouwkundige het doel voor ogen gesteld de overstromingen in Venetië onder controle te krijgen. Voor beiden een levenswerk dat neigt tot het obsessieve.
Alle ingrediënten voor een succesverhaal, maar in Zwart Water staat verlies centraal:
Door een traumatische gebeurtenis lijkt Frederique de grip op haar sublieme vioolspel kwijt te raken. In haar kennissenkring wordt een aantal mensen op gruwelijke wijze vermoord, haar geliefde pleegvader overlijdt en uiteindelijk dreigen Frederique en Davide zelfs elkaar te verliezen.
Zwart Water is voornamelijk een briljante thriller maar naast een flinke dosis spanning heeft Corine Hartman er op haar unieke wijze een aangrijpend psychologisch drama in verweven. Door de plot niet weg te geven blijft het boek spannend tot aan het einde.
Een aanrader, het beste boek van Corine Hartman tot nu toe!

Ik ben helaas niet zo positief over dit boek als de onderstaande reacties.
De eerste hoofdstuk begon behoorlijk spannend en daarna vond ik het erg langdradig. Ook had ik niks met de hoofdpersoon Frederique en al helemaal niet met het uitgebreide verhaal over concerten, Vivaldi en haar viool.
Het einde maakte wel weer wat goed, maar ik kom niet verder als 3 sterren.
Wèl vond ik Corine Hartman's andere boeken mooi, maar deze viel mij tegen..helaas

zwart water is intersant om te lezen , alleen had moeite met het verleden en het heden dus dat is soms een probleem om het verhaal goed door te komen .

In Vreemde handen vond ik zelf veel prettiger om te lezen als zwart water. Alhoewel het wel eens interessant is om te lezen over het leven van een violiste en het probleem wat Venetië heeft met het water. Ik had problemen met de verschillende verhaallijnen: Heden en verleden. Daardoor duurde het voor mij langer om in het verhaal te komen.

Mooi boek, echt een pageturner, Heb het plot niet echt aan zien komen.

Een aanrader voor iedereen die van thrillers houdt. Corine Hartman gooide eerder al hoge ogen met In vreemde handen en Schijngestalten maar ook deze is gewoon niet weg te leggen.
Water en muziek tot in de puntjes uitgewerkt, vermengd met trieste gebeurtenissen en subliem opgebouwde spanning. Niet zomaar een verhaal maar het ergste van je kan overkomen, een kind verliezen, is hier vermengd met het zwoele van opzwepende muziek en de kilte van dodelijk water. Ook al weet je in welke hoek de dader zich bevindt, het doet niets af aan de spanning die je pakt en pas na de laatste zin loslaat. Hartman heeft zichzelf weer overtroffen en zal doorgaan, daar ben ik zeker van.

Met een diepe zucht heb ik Zwart Water dicht geslagen. Wat een práchtig en indrukwekkend verhaal. Alweer! ‘Hartman wordt steeds sterker’ aldus de VN thrillergids. Dat heeft ze met Zwart Water voor mij opnieuw bewezen. Een goed begin is het halve werk, zal Hartman hebben gedacht, en ze maakt de belofte meer dan waar. Direct het eerste hoofdstuk is nagelbijtend spannend, je leest het letterlijk en figuurlijk ademloos. Zo benauwend. En de eerste dode laat niet lang op zich wachten. Het verhaal is niet chronologisch in zijn opbouw. We vliegen heen en weer in de tijd maar dat stoort helemaal niet. Je bent iedere keer weer nieuwsgierig naar meer informatie, dus wegleggen - als je die gedachte al zou krijgen - is geen optie. De hoofdlijn in het verhaal is onvoorwaardelijke liefde (bijzonder genoeg bij een thriller) en is weer prachtig uitgewerkt. Daar is Hartman ijzersterk in: de beschrijving van de relaties tussen mensen en waar en hoe ze ontsporen. Daarnaast heb je nog de zijlijnen van de ouders en de tante van Frederique, de sores van Van Aerendonck en het verhaal rond het overlijden van Isabelle.
Pittige kost, emotioneel gezien. Maar Hartman weet, als altijd, de juiste balans te vinden tussen spanning, emoties en humor. Voeg daarbij haar prachtige taalgebruik, de soepele zinnen, de mooie constructies, en je weet dat je weer een parel in handen hebt.
Natuurlijk start het boek met het herfstsonnet van Vivaldi. Dat kan alleen maar betekenen dat we nog een wintersonnet kunnen verwachten.
Ik betreur het dat we maar vier jaargetijden hebben.

PS - ik heb natuurlijk 5 sterren gegeven; op het scherm zie ik er maar 3...