“<strong>Wij zijn hier maar alleen</strong>, ze zullen ons wel vergeten.”
Dat zei David Northeimer steevast, als hij door zijn vrienden aangespoord werd... » 

“Wij zijn hier maar alleen, ze zullen ons wel vergeten.”
Dat zei David Northeimer steevast, als hij door zijn vrienden aangespoord werd om met zijn gezin onder te duiken. Het kwam niet uit. Dit boek vertelt het verhaal van deze joodse slager uit Tolkamer. Op veel terreinen is hij maatschappelijk actief: als oprichter van twee voetbalverenigingen, maar ook als verdienstelijk fotograaf en bioscoophouder. David is onder andere trouw lid van schuttersgilde E.M.M. Lobith, en steunt in de crisistijd werkloze steenfabrieksarbeiders en hun gezinnen met vleespakketten.
De grote bewegingen van de tijd gaan ook aan het kleine gezin in het kleine dorp aan de Rijn niet voorbij.
Vanaf 1933 vangen David en zijn vrouw Suze joodse vluchtelingen op die Duitsland ontvluchten. Dan begint de Duitse bezetting, en het proces waarbij tussen mei 1940 en oktober 1942 het net van de nazi’s zich langzaam maar zeker om hen sluit.
In de vroege avond van vrijdag 2 oktober 1942 worden Suze Northeimer-Zwarts en haar vijfjarige zoontje Harry door de Duitsers gearresteerd. David is een maand eerder al afgereisd naar een joods werkkamp op de Veluwe. Na een verschrikkelijke nacht in de cellen onder het gemeentehuis in Lobith worden moeder en zoon de volgende ochtend naar Westerbork gebracht. Daar wordt het gezin herenigd, en samen maken de drie een moeilijke week door in het kamp, dat juist in één van zijn meest veelbewogen periodes verkeert. Dankzij verklaringen van een tweetal overlevenden kan tenslotte de treinreis van het gezin naar en hun verblijf in Auschwitz worden gereconstrueerd.
«