Zoals Tirza van Arnon Grunberg een verontrustende roman is, is dit een beangstigende roman. Fanatiek geloof is sterker dan liefde, en dat boezemt angst in. Jan Siebelink schilderde de verandering in hoofd en hart van zijn vader in trefzekere maar toch liefdevolle woorden. Ook zijn moeder komt fier uit de verf - geraakt in haar hart omdat reformatorische geloofsfanatici haar man van haar afpakken. Om hem, haar gezin en de liefde te behouden vecht ze als een leeuwin.
Verrassend genoeg zit er tussen de ernstige regels door ook fijne humor verstopt.

Knielen op een bed violen, een onvergetelijk boek dat ik als luisterboek gehoord heb, (het is bijzonder je te laten voorlezen door de schrijver zelf) en daarna als boek gelezen heb.
Ik was diep onder de indruk van dit boek en bezocht er een lezing over waar Jan Siebelink werd geïnterviewd.
Het is al 7 jaar geleden dat ik dit boek las maar de inhoud komt zo weer boven.
Ik heb een gedicht geschreven over Margje, de vrouw voor wie ik diep respect heb.
De schrijver heeft door dit boek de lezer een kijkje gegund in de geloofsbeleving van een bijzondere groep gelovigen. Hij heeft dit zo beeldend weten te vertellen, je rook de geur van de vergeelde boeken, je zag de gezichten van de mannen in het zwart, je voelde de pijn van de gezinsleden.
In mijn beleving verdient de persoon Margje een standbeeld.
Ze komt me zo weer voor de geest in de witte jurk met de oranje bloemen op het moment dat ze de oorbellen cadeau krijgt.


Klaaglied van Margje

Waarom heb je het voor mij verzwegen,
je diepste gevoel, met jezelf verlegen,
wat je totaal in verwarring bracht,
je bezighield in het holst van de nacht?
Ik had je toch begrepen
als je had verteld wat je zo had aangegrepen.

Als ik je vroeg of hij was geweest,
het aan je rook, die geur, en jij zo bedeesd.
We hadden het toch meteen kunnen delen,
waarom wilde je die momenten stiekem stelen
en borg je alles voor me weg,
kroop je met die zwartjassen achter de heg?

Besef je niet hoe ik werd verscheurd
door onrust, wat was er toch met je gebeurd?
Het leek wel of er een muur tussen ons rees.
De angst om te worden als een wees.
Soms zou ik je wakker willen schudden en vragen:
Zie je me nog, voel je me, hoor je mijn hart klagen?

Juist dat achterbakse valt me zo van je tegen.
Zo was je nooit. Je bent toch zo integer.
Je bent zo bezig met de Weg en de Waarheid
maar mij heb je al die tijd om de tuin geleid.

Ik wil je niet verliezen aan die mannen met hun wetten.
Samen konden we altijd bergen verzetten.
Als je alles van het begin af met mij had gedeeld
was het anders geweest, was er meer geheeld.

Zoals je daar slaapt, geknield in de kou,
is het een wonder dat ik zoveel van je hou?
In de stilte van de nacht
heb ik God mijn dank gebracht.
Mijn klaaglied is tot een hooglied gegroeid.
Ach kijk, de brandende liefde bloeit.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geïnspireerd door het gelijknamige boek van Jan Siebelink, De Bezige Bij 2005

Het gedicht is gepubliceerd in het boek "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur.

Indruk wekkend boek .
hoe kan je een familie meesleuren in je geloof ten koste van alles

Zware kost, met zo'n geloof voelt iemand zich altijd schuldig, veroorzaakt veel verdriet

Zeer heftig maar mooi beschreven....

Ik kwam er niet doorheen. Voor mij was het gortdroge kost.

Ik vind dit een goed boek. Zowel de zinnen als de hoofdstukken zijn kort maar krachtig geschreven. Daar moest ik eerst wel even aan wennen. Het verloop van het leven van de hoofdpersoon vind ik mooi beschreven.

Akelig