Boek
Vijf jaar lang was Joris Luyendijk correspondent in de Arabische wereld. In Het zijn net mensen probeert hij de kloof te dichten tussen wat hij als correspondent met eigen ogen zag, en wat hij daarvan kon laten zien op radio, tv en in de krant. Met pakkende voorbeelden legt hij uit waarom nieuwsmedia slechts een klein deel van de werkelijkheid kunnen weergeven en waarom het voor ons zo moeilijk is iets van het Midden-Oosten te begrijpen.
Luyendijks stellingname riep goedkeuring en instemming op, maar zorgde ook voor heftige discussies. Zijn boek bereikte honderdduizenden lezers, die nooit meer hetzelfde naar het nieuws keken. Speciaal voor deze editie schreef de auteur een nawoord.
Van Joris Luyendijk verschenen eerder Een goede man slaat soms zijn vrouw en Een tipje van de sluier. Met Het zijn net mensen won hij de NS Publieksprijs 2007.
Met kennis van zaken en humor geschreven. Trouw
Zijn stijl is vlekkeloos en aan zelfspot ontbreekt het hem gelukkig niet, wat het allemaal des te leuker en aantrekkelijker maakt. HP/De Tijd
«
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Toen ik het boek kocht, wist ik, dat het een boek was over journalistiek, van de hand van een journalist, over het Midden-Oosten. Ik kocht het eigenlijk, om wat meer te weten te komen over de conflicten in die regio. Wat me verbaasde is, dat ik het boek zo leuk vond (ondanks het onderwerp).
Ik kijk nooit meer naar het nieuws zonder een aantal vragen in mijn achterhoofd: is deze menigte echt een menigte, of alleen maar een aantal mensen, gefilmd vanuit een goede hoek? Is dit nieuws omdat het nieuws is, is er niets anders, of heeft een of andere hoge ome besloten dat dit vandaag zo gebracht moet worden?
Het nieuws zoals wij dat voorgeschoteld krijgen is datgene wat andere mensen, met hun eigen achtergrond, gekleurde ideeën, filters zien als nieuws. En vooral: mensen die geleid worden door de 'waan van de dag', wat de grote nieuwsagentscahppen zien als nieuws, wat de mensen hier in den lande willen horen en zien en / of datgene waarover de reporters achtergrondinformatie kunnen achterhalen.
De Arabische wereld zou nooit bekeken moeten worden met westerse ogen. De mensen daar hebben een andere achtergrond, een andere cultuur, ze leven onder andere omstandigheden. Er zou daarom meer ruimte moeten zijn voor reporters om de mensen thuis, hoe gebrekkig ook, die verschillen te laten zien en ze uit te leggen. Misschien dat de mensen thuis dan door de retoriek van de verschillende kampen heen leren kijken op den duur. De journalisten van daar, die in de westerse wereld werken, zouden het omgekeerde moeten / kunnen doen, zodat er aan beide kanten een meer uitgebalanceerd beeld ontstaat.
Een (impliciete) oproep van de schrijven aan de machthebbers en de nieuwsmakers om ook toe te staan dat de situatie uitgelegd wordt en dan waarom de dingen die het publiek wil / verwacht te horen of te zien niet verteld of getoond kunnen worden en om berichten en beelden toe te staan die tegen de 'mainstream' van de opinie ingaan of ervan verschillen, misschien dat mensen, evenals de beleidsmakers (de roergangers voor die regio) op een gegeven moment ook naar de situatie / meningen / ideeën van mensen 'uit het andere kamp' kunnen en willen luisteren.
Een geweldig boek, een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in het Midden-Oosten en (hoe) journalistiek (werkt). WOW!