Dit was een onvergetelijk boek. natuurlijk was ik op de hoogte van het rassen probleem, maar dat het zò erg zou zijn...
ik vond het een prachtig boek, waar humor en een traan dicht bijelkaar liggen.
wel vond ik bepaalde hoofdstukken wat langdradig geschreven, maar desalniettemin heb ik van dit boek genoten en de personen zijn zo levensecht beschreven, dat je ze spontaan in je hart sluit. Een absolute aanrader.

Mooi boek, je krijgt een duidelijk beeld van hoe er met gekleurde mensen werd omgegaan. Dat er zelfs iemand blind werd geslagen omdat hij naar een wc voor blanken ging... afschuwelijk. De titel vind ik misplaatst,de originele titel: The help is beter. Het gaat niet alleen om keukenmeiden, de zwarte hulpen doen praktisch alles, ze voeden de kinderen op en sloven zich uit in het huishouden. Ik stoor me wel aan de spreektaal zoals: d'r i.p.v. haar, m'n eigen i.p.v. mezelf, mekaar i.p.v. elkaar en 't en m'n. Dat allemaal achter elkaar in één zin, leest niet zo lekker. en dat vloeken had achterwege mogen blijven. Maar dat ligt wellicht aan de vertaler, dat zou kunnen.

Mooi boek over misstanden onder donkere huishoudelijke hulpen.

Een mooi gelaagd verhaal over de rassenscheiding in het Mississippi van de jaren ’60. Gedurfd opgezet: met maar liefst drie ik-personages. Twee zwarte keukenmeiden, Aibileen en Minny, die net als hun rasgenotes zuchten onder de veelal straffe regiems van hun blanke mevrouwen. En miss Skeeter die als blanke vriendin van de mevrouwen in de knel komt te zitten tussen schoolvriendinnen en geweten. In het enige hoofdstuk dat niet in de ikvorm geschreven is, gebeurt een hele hoop dat de drie ikken aan elkaar smeedt. Stockett vergeet niet de liefde tussen keukenmeiden en blanke baby’s groots te omschrijven, evenals de grappige en romantische momenten. Zo is Een keukenmeidenroman niet alleen een onvergetelijke indringende ervaring over de rassenkwestie, maar ook over innige banden tussen mensen dwars door alle rangen en standen heen.

Al een paar keer de achterkant gelezen en lijkt me echt heel leuk!

In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.
3 vrouwen komen op een gegeven moment met elkaar in aanraking door omstandigheden.
Hun karakters zijn levendig en sprankelend omschreven, hun levensverhalen doordrenkt met schokkende, pijnlijke ervaringen. Afgewisseld met een flinke dosis humor en warme, liefdevolle dialogen, behelst dit boek niet zomaar een verhaaltje. Het is doorweven met vooroordelen, haat en de schokkende dingen waar de donkere mensen mee te maken hadden. Soms voelde ik gewoon plaatsvervangende schaamte als blanke zijnde jegens zoveel onrecht, alhoewel ik absoluut never nooit racistisch ben.
Een aangrijpend verhaal dat je meesleurt en waar je al lezende de hoop voelt dat dit echt zo niet langer kon. Maar helaas is de werkelijkheid nog altijd dat mensen om bepaalde redenen, culturen of geloofsovertuigingen worden achtergesteld bij het grote gros.... schandalig maar waar.
Kortom een boek dat indruk maakte, dat je niet weg kunt/wil leggen.

Ik heb van dit boek genoten van de eerste tot de laatste pagina. Het boek blijft boeien ook omdat het door 3 vrouwen verteld wordt, door 2 zwarte vrouwen en één blanke vrouw. Het verhaal leest vlot en luchtig, ondanks het zware thema. Het is een ontroerend verhaal dat niet onberoerd laat. Echt een aanrader.

Dat het boek een keukenmeidenroman al een hele lange tijd in de top 60 staat is helemaal terecht. Ondanks het moeilijke/zware onderwerp, is dit toch met humor geschreven.
Dit boek benaderd beide kanten van blanke en zwarte mensen.
Het leest erg vlot en makkelijk weg.
Ondanks dat dit een boek is van bijna 500 bladzijden, is er toch geen sprake van langdradigheid of teveel herhaling.
Dit boek is voor mij dik 5 sterren waard. Heb in geen tijden zo snel een boek uitgelezen!

Lachen, huilen, verbijstering, woede, ongeloof en verder ongeveer alle emoties en bijbehorende gemoedstoestanden zijn me overkomen bij dit fantastische boek. Ik moest even inkomen omdat de eerste hoofdstukken 'fout' geschreven zijn, en daar heb ik altijd moeite mee, maar na verloop van tijd zag ik het niet eens meer. Ten eerste wat een lef om zo'n boek te schrijven, want ondanks dat het nu 50 jaar geleden is, het verschil tussen gekleurd en niet gekleurd is in de VS nog steeds een hot item. En oh, wat mooi beschreven om te zien hoe mensen manipuleren, anderen zich laten manipuleren, en sommige mensen daar boven staan, ondanks hun 'onderdrukking'. En wat afschuwelijk dat het nog steeds gebeurd. Hilarisch hoe sommige situaties omschreven zijn, en ik kan nu nooit meer normaal chocoladetaart eten. Ik ben blij dat er ondanks de angst (of misschien naïveteit, nog blanke mensen zijn die zich tegen hun eigen mensen durven te verzetten en ze een spiegel voor te houden. Prachtig!

Prachtig boek! Mooi geschreven. Ik vond het wel jammer dat ik het boek uit had, zou graag lezen hoe het zich verder heeft onwikkelt.