Boek
De vrouw die
Janine Vitafiel is een vrouw die gelooft in radicale schepping. Haar terrein is de moleculaire biologie, haar toewijding aan haar vak is totaal. Maar als Janine een paar dagen vrij vraagt om de marathon van New York te lopen, krijgt ze van haar werkgever ineens drie maanden verplicht verlof. Daar zit ze dan, in een vreemde stad, met een lege agenda.Omdat ze de leegte niet verdragen kan, probeert Janine zich New York planmatig eigen te maken. Ze volgt daarnaast een strak renschema, en ontwikkelt ondertussen ideeën voor een project dat Follow Your Organ moet heten, waarmee ze het functioneren van organen wil verbeteren. Bijvoorbeeld door alles wat kwetsbaar is te klonen, zodat zwakte nooit levensbedreigend is. Janine komt tot de ontdekking dat radicale schepping vraagt om een nieuwe benadering, om een daad van creatieterrorisme.
De vrouw die is een levensdriftige roman over invloed en maakbaarheid. Wat bepaalt een leven: biologie of mythes? Hoe verwerf je invloed als je alleen waarde probeert toe te voegen aan de wereld en niets vernietigt? En is er in dit krachtenveld plek voor liefde en familie? «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Recensies van De vrouw die door Simone van Saarloos
Het verhaal dat Van Saarloos vertelt zit vol onverwachte wendingen, maar uiteindelijk heeft het te weinig plot en zijn de karakters ongeloofwaardig. Bovendien staat het boordevol aforismen, die ook nog eens vaak zo ingewikkeld opgeschreven zijn dat sommige zinnen meerdere keren gelezen moeten worden. En dan nog. “Even funest als het ontbreken van een gelijke die je bestaan legitimeert, is de opdringerige aanwezigheid van een exact evenbeeld. Dan verpulvert de drang om te evenaren en stokt alle beweging.”
Van Saarloos heeft het over de maakbaarheid van leven, klonen, wat een mens tot mens maakt. Maar dit doet ze te veel in pamflet stijl en te weinig als roman. Soms zijn het mooie observaties, hoewel het vaak onduidelijk is van wie ze afkomstig zijn, Janine of Van Saarloos? Op weg naar een feestje, zwetend in de metro. “Er is altijd winst als je ongemak als investering ziet.” Over ruilbibliotheekjes in tuinen van rijke buurten: “In een wijk waar men veel heeft, dient delen ter decoratie.”
De verhaallijn zelf is chronologisch, met terugblikken naar Janines werk in Nederland en haar jeugd. Haar moeder leeft nog, haar vader is dood en Janine krijgt een relatie met een kunstenaar die zijn eigen (nep)sperma in potjes in een koelkast tentoonstelt. Maar ze heeft ook seks met anderen, waaronder vermomd als man met een homofiele biker en een komkommer. Zo zitten er meer zijsprongen in het verhaal met een volledig onduidelijke functie. Zijn ze symbolisch? Zijn ze wel echt gebeurd, of alleen in Janines hoofd? Het is niet te volgen en niet goed genoeg geschreven om boeiend te zijn. Het lijkt alsof Van Saarloos zichzelf voorbijgelopen heeft in haar wens een roman te schrijven. Dit is een marathon in fictie, waar ze als schrijfster beter is in de kortere afstand
