De cover is heel mooi, een vrouw met een heel indringende blik. Ik denk dat het ook niet zo simpel is om een andere geschikte coverfoto te vinden voor dit boek. Dit lijkt mij de beste keus, het hoofdpersonage neerzetten. Sterk maar tegelijkertijd ook iets diep verborgen in haar ogen.

De schrijfstijl van Monique vind ik heel direct, ze gaat onmiddellijk op haar doel af met haar woordgebruik, zonder twijfel. Als lezer weet je dus waar je aan toe bent. Waarschijnlijk omdat ze zeer goed weet waarover ze het heeft met het onderwerp van de NSS.

Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken die een chronologische tijdlijn volgen. Eerst liggen de data nog verder uit mekaar om dan te gaan naar de dag voor de Nucleaire Veiligheidsstop waarop de minuten vooruit tikken en de spanning wordt opgedreven. Vooral dat laatste stuk deed mij denken aan ‘24’, waarbij elke minuut belangrijk is.

Een hoofdpersonage met een zeer complex verleden dat je als lezer beetje bij beetje voorgeschoteld krijgt. Je krijgt zicht op gebeurtenissen die ze persoonlijk te verwerken kreeg en niet van de poes zijn. Ze vecht met haar verleden als kind en met haar professioneel verleden. Het hele boek is één strijd. Een strijd voor gerechtigheid, opheldering en vrede op allerlei gebieden.
Ze moet beslissingen nemen die als vrouw en moeder niet vanzelfsprekend zijn. De emoties die Myrthe daarbij voelt zijn pakkend. Toch kan ze als het erop aan komt zeer hard zijn als getrainde Mossad-agente.

Het plot zit heel mooi in mekaar en zaken uit haar persoonlijk verleden spelen een grote rol in het geheel van de nucleaire top. Wie speelt welke rol, wie is te vertrouwen en wie niet? Het is lang verborgen hoe het allemaal zit en dat houdt natuurlijk de spanning erin. Een spanning die soms wel echt flitst.

Knap hoe ze over een actueel onderwerp een thriller weet te schrijven. Het moest maar eens echt zijn, zet een mens wel aan het denken. Ik heb genoten van deze faction thriller.