Een geweldig en spannend boek! Ik wilde steeds maar weten hoe het verder zou gaan. De schrijver heeft zich duidelijk verdiept in allerlei zaken die besproken worden en het is daarom geen wonder dat hij tien jaar over het schrijven gedaan heeft.

Wat een prachtig boek. Je ziet de wereld door de ogen van het blinde, dappere meisje marie-laure in oorlogstijd. Prachtig omschreven hoe ze de dingen voelt, hoort, ruikt. De vader die haar zo zelfstandig mogelijk probeert op te voeden. En de leergierige jongen werner en zijn pientere zusje jutta. die ook in een situatie verzeild raken waar ze niet om gevraagd hebben. een verdrietige en onzekere tijd gedurende de vreselijke oorlog.

Wat kun je nou nog zeggen over dit boek, er is al zoveel aandacht aan besteed. Dit boek wordt op alle boekensites de hemel in geprezen.

Twee jonge kinderen, allebei met hun eigen zorgen. De ene een meisje Marie-Laure Leblanc die in Parijs woont, samen met haar vader, haar moeder is overleden op het kraambed. Ze heeft staar aan haar ogen en wordt langzamerhand blind. Je leest hoe vader en kind samen vechten voor een goed leven. Ze geven niet op ondanks alle ellende. Ze vluchten naar familie in Saint-Malo. Vader Leblanc krijgt bericht dat hij terug moet keren naar Parijs, onderweg wordt hij gearresteerd.

Dan heb je Werner Pfennig, die samen met zijn zusje Jutta woont in een weeshuis in Zollverein een mijnstadje. Zijn toekomst is al uitgestippeld, vanaf zijn 15de zal hij in de mijnen gaan werken. Wanneer blijkt dat Werner een technische knobbel heeft wordt hij door de Duitsers naar school gestuurd. Hij gaat al op 16-jarige leeftijd naar het front. Via Rusland, Polen en Wenen komt hij terecht in Saint-Malo.

In Saint-Malo komen de verhalen van Marie-Laure en Werner samen.

Prachtig geschreven, het verhaal geeft een kijk op het leven in bezet gebied. De moed en ontberingen. Keuzes die je moet maken. De schrijver is met alles heel gedetailleerd en dat stoorde mij af en toe wel, hierdoor ging ik deze stukken tekst snel lezen, soms zelfs overslaan. Dat is het enige minpuntje dat ik bij dit boek heb, daarom 4*

Als je het licht niet kan zien bestaat uit 2 verhaallijnen . Door een oogziekte is Marie Laure blind geworden en woont met haar vader in Parijs. Haar vader werkt als slotenmaker en bewaakt de schatten in het natuurhistorisch museum. Frau Elena leidt het weeshuis in het mijnstadje waar Werner Pfenning opgroeit met haar zusje Jutta . Werner is heel begaafd in repareren van radio’s dit blijft niet onopgemerkt. Op een dag krijgt Werner een uitnodiging voor Hitler Jugend school. Beide verhaallijnen laten een ieder een kant zien van de oorlog en hoe zij het beleven en ervaren.
Anthony beschrijft de levens van Marie Laure en Werner gedurende de oorlog en groeit met ze mee . De schrijfstijl is vlot,krachtig en dat is mede door de zeer korte hoofdstukken. De hoofdstukken dragen een titel en dit komt terug in het lezen ervan . In het begin moest ik wel even wennen aan de korte hoofdstukken . Gebeurtenissen worden tot in het detail beschreven en hierdoor groeide je met de personen mee. Ook wordt er heen en weer gesprongen met de jaartallen in de oorlog en hierdoor wordt het beeld duidelijk,boeiend en begrijpelijk. Naast de schokkende gebeurtenissen is er in het verhaal ook veel aandacht besteed aan mooie en dierbare herinneringen. In het begin vraag je je af wat hebben deze 2 personen met elkaar gemeen behalve de oorlog en op deze vraag krijg je antwoord. Voor mij is dit boek geen standaard oorlogsboek maar meer een boek die een kant laat zien hoe twee jonge mensen de oorlog beleven en ieder op zijn eigen manier er het beste van maakt.